Gezellig naar de tandarts

Tandartsbezoek, Willemien vertelt

Mijn zoons van 5 en 8 zijn helemaal opgetogen als ze naar de tandarts mogen, een evenement. Bijna net zo leuk als jarig zijn, inclusief de nacht van tevoren slecht slapen. Ik heb meestal helemaal geen zin om ze mee te nemen. Alleen al vanwege die tandartsrekeningen. Maar mijn lage motivatie werkt vermoedelijk alleen maar extra motiverend. Ze vinden het prachtig, die betaalde aandacht. Soms probeer ik het enthousiasme nog af te remmen met opmerkingen als ¨Je kunt een gaatje hebben. Het doet pijn als je een vulling krijgt.¨Nog meer glans in die ogen. Niks bang.
Zo leuk als ze een tandartsbezoek vinden, zo saai vinden ze tandenpoetsen. Dat trucje is passe. Een mens heeft meer te doen. Ze zijn In drie seconden klaar. Dat ik nog wil checken ondergaan ze gelaten.

De jongste van twee wil zijn klep ook nauwelijks openen voor het tandenpoetsen. Vaak staat er een narrige dreumes tegenover me, in zijn keurige gestreepte herenpyjama, zijn kaken op elkaar te klemmen. Hij laat zijn wenkbrauwtjes nog wat verder zakken en zegt vastbesloten: ‘Nai.’ Het strijdtoneel is geopend en er zijn twee opties. De eerste: onderhandelen, lijmen, pappen en nat houden en in het gunstigste geval tot een luchtige poetspoging komen. Dit kan 20 minuten in beslag nemen. Of optie twee: hem in de houdgreep nemen, oordoppen in en poetsen. Als hij in die stemming is, poets ik nog liever de bek van een piranha of een hyena.

tandartsbezoek: een gaatje

Bij het laatste tandartsbezoek bleek de middelste het eerste gaatje te hebben. Een dikke tegenvaller. Vooral voor mij. Ik heb het niet gezien bij het poetsen. De jongens daarentegen verblikken of verblozen niet. Zowel de patiënt als de toeschouwer vinden het een boeiende zaak. Geïnteresseerd slaan ze de materialen en verrichtingen van de tandarts gade. Bijna zonde dat de reparatie in een melkkies gaat. Eenmaal buiten voel ik een dringende behoefte opkomen om een hele dure tandenborstel te kopen voor de middelste. Dat is gelukt. Hij is nu de tevreden eigenaar van een elektrische tandenborstel, met een muziekje. De aanschaf was vooral tegen mijn knagende schuldgevoel bedoeld, hoewel ik het heb verkocht als Echt Beter. Dat is het misschien ook wel.

Vroeger bestond er nog zoiets als een schooltandarts. Die stelde een keer per jaar zijn mobiele tandartspraktijk op tegenover de school. Ik herinner me vooral dat het doodeng was, een soort rijdende martelkamer. Met daarin een middeleeuwer die met nijptangen werkte. Die had waarschijnlijk dat kapotte melkkiesje niet gerepareerd, maar hem er meteen uitgetrokken. De schooltandarts was minder tijdrovend en duur dan de moderne tandarts. Dat wel. Maar de schooltandarts is verdwenen. Het ontzag en de angst ervoor ook.
Vanaf welke leeftijd gaat een kind eigenlijk naar de tandarts? De kleine van twee hoeft in elk geval nog niet. Dat scheelt er weer een. Of moet hij toch? Wat is een goede leeftijd? Nu ik erover nadenk, zou het logisch zijn als kleine kinderen juist wel naar de tandarts moeten. De tandarts, of andere deskundige, die het verlossende antwoord heeft, mag mij mailen: willemien7@hotmail.com

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder