Moeder zonder moeder

Willemien:  over een moeder zonder moeder.

Vorige week zei een vriendin over haar dochter die een moeilijke fase doormaakt: “en dan is ze zo dapper en sterk. Ze lijkt veel op haar oma die ze nooit gekend heeft…” Ik heb die oma gelukkig wel gekend en kon haar daarin bevestigen. Maar ik hoorde ook haar verdriet, na al die jaren nog steeds, en moest denken aan dit prachtige blog dat Willemijn 10 jaar geleden voor ons schreef…

moeder zonder moeder

Ik ben op een leeftijd dat het misschien niet gek is om geen moeder meer te hebben. Het ligt ook in de lijn der verwachting dat je je ouders overleeft en niet andersom. En toch kan ik er slecht aan wennen. Mijn moeder was te jong en heeft de geboorte van haar kleinkinderen niet meegemaakt. In mijn omgeving heb ik gemerkt dat er meer moeders zijn die moederloos zijn.Wat me opvalt, is dat ze er allemaal mee worstelen, en dat het weinig met leeftijd te maken heeft.

Ik mis mijn moeder

Het went niet en ook het verdriet slijt zelfs niet. Ik mis haar in het dagelijks leven, op allerlei momenten. Dat er niemand meer is die zegt: Kind, wat zie je wit! Of: Jij hebt je schoenen gepoetst! Dat kan niemand iets schelen. Alleen je moeder.
Ik zou ook weleens willen zeggen: Moet je kijken hoe groot ik al ben geworden, ik heb kinderen! Alleen die bevestiging komt niet.

Ik miste haar al voor mezelf, maar nu ook nog in combinatie met kinderen. Ik mis publiek.
Dat gemis is er in gradaties. Een van de scherpste momenten was een paar dagen na de geboorte van mijn eerste kind, twee jaar na mijn moeders overlijden. Ik lag in het ziekenhuis in Sneek. (De planning was Amsterdam, maar mijn kind kondigde zich veel te vroeg aan tijdens een zeiltocht op het IJsselmeer.) Ik was totaal ontdaan door uitputting, pijn en slaapgebrek. Toen had ik zo gehoopt dat mama even haar hoofd om de hoek zou steken. Als er een mogelijkheid bestond, dan had het toen moeten zijn. Ik ben gaan huilen en ben er pas acht uur later mee opgehouden.

Stralende oma

Er zijn ook andere triggers. Een kind dat voor het eerst los fietst, de eerste schooldag of een kind dat gehecht moet worden bij de Eerste Hulp (ik moet bijna kotsen en mijn moeder zou dat begrijpen). Een wandelende oma met kinderwagen is er ook zo een. Soms maak ik een praatje. Zo lief, zo’n stralende oma.
En toch ben ik dan weer stil als ik wegloop.

Waar ik me mee troost, is dat zij veel praatte, waardoor ik weinig vragen heb over mijn eigen jeugd. En waardoor ik me haar mening vaak kan voorstellen, of weet waar ze om zou lachen. Blijft dat ik moeder zijn zonder moeder een hele vervelende combinatie vind.
Door zelf ouder te zijn ben ik banger om dood te gaan, omdat ik nu weet dat het snel kan gaan en ook omdat ik niet wil dat mijn kinderen zo’n verdriet hebben. Ik had graag gewild dat mijn kinderen mijn moeder kenden, en dat zij hen meemaakte. Als de kinderen ouder zijn wil ik meer over haar vertellen.
Hoe andere moeders in hetzelfde schuitje dit doen weet ik niet. Wel weet ik dat ik meteen een verbondenheid voel met vrouwen die geen moeder meer hebben. Herkenning. En bewondering dat ze het toch maar allemaal zelf doen.

lees ook eens over meisjesrechten