Luizen

Willemien: zo maar een moeder: Luizen

Ik heb een middagje kinderverlof gekregen en ontvlucht het huis. Het was een drukke week, met wat extraatjes als een kind dat in het ziekenhuis (weer) buisjes kreeg en een neusamandel eruit. Een ander kind was zwaar verkouden en kwam met luizen thuis.

Dat laatste feest was tot nog toe aan onze deur voorbij gegaan. Ik zag overigens helemaal niks: geen luis of neet. Uiteindelijk wel neten, nadat de experts -de luizenmoeders op school- mij het hadden uitgelegd. Neten zijn de eitjes van luizen, die zich aan haren vastplakken. Het idee is al zo vies! Het is lang geleden dat ik mijn vriend op zijn werk heb lastig gevallen, maar nu heb ik onmiddellijk de telefoon gegrepen. Hij vond dat volkomen logisch en begon zich panisch af te vragen of hij niet eigenlijk jeuk had. Ikzelf had intussen ook al overal jeuk. Terwijl ik dit opschrijf krijg ik weer overal jeuk.

Zelf ben ik ook een tijdje luizenmoeder geweest, maar ik kwam nooit iets tegen. Ik vermoed dat dat vooral kwam omdat ik echt niet wist waar ik op moest letten en hoe klein die neten wel niet zijn. En een luis heb ik dus nog steeds niet in het echt gezien. Ik vond het woelen door die ongewassen kleuterharen eigenlijk al vies genoeg zonder luizen.

Paniek

Uit pure paniek heb ik vervolgens bij de apotheek alles gekocht wat maar kon bijdragen aan de bestrijding. Ik ging met een bijzonder goed gevulde tas naar huis. Daar heb ik voor de veiligheid alle kinderen te pakken genomen. Een soort kwartetten: mag ik van jou, van de serie alcohol-luizenkam-luizenspray-luizenshampoo de alcohol? Maar dan zonder dat er bij dit spel een duidelijke winnaar was. Dan waren er nog de bergen beddengoed en kleding voor de wasmachine. Want ook daar nam ik geen halve maatregelen. Wat een werkverschaffing die luizen. Ik was er altijd trots op dat mijn kinderen nog nooit luizen hadden gehad en dat ik ze dus vies genoeg hield. Luizen schijnen namelijk van hele schone haren te houden. Misschien moeten we nog dus nog wat zuiniger gaan doen met zeep en shampoo.

Luizen leven

In elk geval zit ik nu op een zondagmiddag in een fijn hip tentje aan de thee. Kranten en tijdschriften zijn ruim aanwezig en ik zou hier uren kunnen blijven. Maar heel geleidelijk raak ik toch nog ingesloten door allerlei jong grut. Ik focus me tegen beter weten in op mijn tijdschrift, maar ontkom niet aan het geren van kleintjes en de zaadverhalen van mijn achterbuurvrouw over Beer en Loulou. Want ‘Beer en Loulou lijken toch wel erg op pappa he, vooral die ogen van Beer. Ja Beer is echt een mannetje. Nee Loulou, hahaha, niet met je vingers in de slagroom. Ja daar is ze gek op he. Vooruit, neem maar. O nou valt het op de grond en op je tas. Geeft niet hoor, Loulou, wil je nog een tostietje?’ Loulou komt tenslotte zelfs gezellig bij mij aan tafel zitten .. Dit is precies waar ik geen zin in heb. Ik kan Loulou moeilijk uit leggendat ik een middagje ijsvrij heb.

Van mij mag er bij sommige zaken een bordje op de deur: Verboden voor kinderen. Of een bordje met een minimumleeftijd. Of juist: Kinderen van harte welkom. Dan kan ik er ook rekening mee houden.
Ik ben wel klaar met mijn luizenleven. Ik ga weer fijn naar mijn eigen lieve luizenbollen.

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder