Knutselleed

Willemien, zomaar een moeder knutselleed

Knutselclub?

De Facebookrellen Haren heb ik hier in het mini, de knutselrellen. Mijn kleuterzoon blijkt zijn halve klas te hebben uitgenodigd voor ‘de knutselclub’. Gelukkig had hij nog geen sociale media tot zijn beschikking, maar hij heeft het toch verrassend professioneel aangepakt. Vorige week blijkt hij tegen diverse kinderen en ouders te hebben gezegd dat de knutselclub nog niet die vrijdag begon, maar ‘nog een weekje wachten!’.

Vanmorgen bracht ik de kinderen naar school. Ik werd door een aantal ouders aangeschoten: ‘God, wat leuk, dat je dat doet, die knutselclub! Enig.’ Een ouder voegde er meteen aan toe: ‘Dat komt erg goed uit, dan hoef ik vanmiddag niet naar het schoolplein, ik heb een werkafspraak.’ Bij de eerste ouder reageerde ik nog assertief en verontwaardigd. Dat mijn zoon veel fantasie heeft. En dat hij dit niet thuis heeft overlegd, terwijl ik smalend ‘knut-sel-club’ herhaalde.

Maar toen zag ik mijn zachtmoedige kleuter dieprood worden en krimpen, hij keek alleen nog maar naar zijn schoenen. Ik kreeg meteen pijn in mijn buik. He get, arm kind. Met een tactloze stomme moeder. Dus bij de volgende enthousiaste ouder zong ik al een toontje lager. Vervolgens hoorde ik mezelf tegen een ouder zeggen dat het eigenlijk een heel goed idee is, eenmalig. Mijn zoon veerde op en rechtte zijn rug. Hij keek me dankbaar aan, damage control. De opluchting droop van zijn gezicht.

Zo werd ik opeens die ‘burgemeester die te laat ingreep’. Ik baal als een stier en dat is een understatement. Knutselclub. Ik hield al niet van knutselen. Nog zonder kleuters erbij. Ik voel een enorme drang opkomen om een sigaret op te steken. Terwijl ik niet rook. Ik blijf neurotisch snoep eten. Ik bel mijn vader om me te beklagen, maar die huilt van het lachen. Over een uur komen ze uit school.

Mijn eigen drie kinderen vind ik soms al veel

Mijn eigen drie kinderen vind ik soms al veel. Zal ik de ME bellen? Ik hou met alle scenario’s rekening. Ook met ravage en relschoppers. Om de stemming gunstig te beinvloeden heb ik maar vast veel koekjes voor de gastjes ingeslagen. En extra lijm en gekleurd papier. Mochten de kleuters het niet weggeknutseld krijgen, dan doet mijn zoon dat wel in zijn eentje. Zijn kamer ziet er wel vaker uit of hij er met 25 andere kleuters bezig is geweest. Daar heeft hij niet eens zo heel veel tijd voor nodig.

Hoe verminder ik het  knutselleed ?

Ik probeer weleens zijn kamer te transformeren tot zo’n gezellige kinderkamer, zoals je die in tijdschriften ziet. Met teken- en knutselspullen in mandjes (en niet -met lijm- verspreid tot in elke porie van zijn kamer), beddengoed op het bed (en niet verwijderd wegens een hut gebouwd) en iets decoratiefs in de vensterbank (en niet de buks van zijn broer of synthetische knuffels van de kermis). Hij kleutert op school nu al een extra jaar, maar als het aan hem ligt zit hij de komende zes jaar ook in een kleuterklas.

Of knutselklas. Hij loopt bij het wakker worden al over van de ideeen. Nog voor ik mijn bed uitstrompel, zijn de eerste feesthoeden en spinnen alweer in elkaar gezet en bankpasjes nagetekend. Elk verloren moment grijpt hij aan om iets te maken. ‘s Middags kan hij je passeren met een hamer, omdat hij een ‘inator’ moet maken. Zijn broer wil dan ook een inator en voor ik het weet staan er drie inators in de tuin. (Een inator schijnt een uitvinding te zijn uit de tekenfilm Phineas&Ferb.) Of een handgetimmerd kanon. Onze tuin is klein. Dus moeten die bouwsels soms weer worden afgevoerd. Maar dat is dan nog buiten.

De knutselclub is straks binnen.

Later, als hij terugkijkt op zijn jeugd, hoop ik dat hij zich mijn goede daad herinnert. Want koekjes bakken, voorlezen, tekenen, zwemmen, van alles doe ik. Maar er is een grens aan mijn leuk-zijn-met-kinderen. En die ligt bij knutselen.

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder

knutselleed