Jonge draak

Willemien: zo maar een moeder : Ondernemend kind of  Jonge draak ?

Vanmorgen ontvingen wij buiten een vriendje van de oudste. De jongens en ik stonden even buiten in de miezer. Op sokken, zonder jas. De kleine van net twee jaar maakt opeens rechtsomkeert, rent naar binnen en smijt de voordeur dicht. Eenmaal binnen loopt hij rustig door naar de eetkamer en gaat lekker zitten mixen met de mixer. Gelukkig had ik deze keer wel mijn sleutels in mijn broekzak.

Die mixer heeft hij weken geleden ingenomen, vierkant geslagen, de stekker vernield en beschouwt hij als hij een van de beste stukken uit de collectie.
Die jongste is het type kind dat je het beste zonder speelgoed in de box kon hebben. Niks zielig. Speelgoed is nl. gereedschap. Houten speelgoed kon hij gooien, knuffels gebruikte hij om zijn broers te lokken om hem uit de box te tillen. Of hij gebruikte al zijn speelgoed om te stapelen, om zo zelf uit de box te klimmen.
Hij ging met zeven maanden staan, ruim een halfjaar eerder dan zijn broers. Onze aanvankelijke aanmoedigingen en bewondering sloegen al snel om in spijt en afgrijzen: wat een wereld aan mogelijkheden kreeg hij erbij. een ramp met een ondernemend kind!

Een ondernemend kind

Als ik sta te koken, en ik kijk om, kan het nog steeds gebeuren dat hij op de eettafel staat, zich vasthoudend aan de lamp. Als hij speelt met de telefoon, kan ik er zeker van zijn dat hij mijn verknipte kennis belt en het nummer van de huisarts wist. Terwijl ik er lang over heb gedaan -met het boekje erbij- om die nummers erin te zetten.

Anderen zien een koddig jongetje dat leuk rondscharrelt, de onschuld zelve. Ik zie een wolf in schaapskleren, een jonge draak, die meestal drie stappen op me voorloopt. Als ik ook maar enigszins verslap, doet hij alweer iets. ‘s Nachts in bed, als ik bijna in slaap zak, heb ik regelmatig herbelevingen van halve-doodsmakken die er zijn gemaakt op de trappen. Of schrikreflexen, als hij er in een bomvolle school of winkel weer vandoor ging. Dit gedrag levert hem overigens veel bewondering op van zijn stralende opa: ‘Dit jongetje is echt ondernemend!’

Consultatiebureau

De erkenning kwam laatst uit onverwachte hoek. We waren voor een controle bij het consultatiebureau. Hij zat allerbraafst in zijn rompertje op mijn schoot. Ik wilde het bij het consult meteen even hebben over zijn slechte praten. Hij zegt namelijk bijna niks. Ik heb al drie keer gehad dat vreemden vroegen of hij doof is. Hij doet of hij malle Henkie is. Maar hij is heel erg niet doof. Als je hem vraagt zijn tandenborstel te pakken, of zijn laarzen te zoeken, doet hij dat meteen. En als het over iets gaat wat hij belangrijk vindt, bijvoorbeeld bananen, dan is er ook niets met zijn gehoor of zijn spraak aan de hand.

Alsof hij begreep dat er naar hem gekeken werd, werd hij spontaan heel spraakzaam, benoemde opgewekt alle speelgoedjes even en demonstreerde en passant wat twee-woord-zinnen als ‘toruh makuh’. En bedankt. Als ik hem thuis tot praten probeer te bewegen of ook leuk doe met blokken, kijkt hij me aan van ‘doe niet zo debiel’ en loopt weg.
De consultatiebureauverpleegkundige staarde even naar mijn zoontje en zei toen: ‘Was dit niet dat jongetje dat met tien maanden hier vorig jaar loodrecht tegen de muur op klom?’

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder