Het goede voorbeeld

Linda “oudere” moeder over het goede voorbeeld en hoe lasttig dat is…

Laatst zaten mijn man en ik weer eens naar een deel van “Lord of the Rings” te kijken. In de “extended version” goed voor urenlang vermaak, al gaat het tegenwoordig wat sneller omdat we de in eindeloos slow motion gefilmde, dramatisch rollende ogen van Frodo meteen voorbij zappen. We kennen het verhaal inmiddels zo door en door dat we af en toe gewoon wat favoriete scènes eruit pikken om te genieten van de prachtige natuurbeelden en de strijd tussen Goed en Kwaad.
Heerlijk is dat soms, die duidelijkheid; niet na hoeven denken over wie de goeden en de kwaden zijn. Voor een kind is ook alles nog zo lekker zwart-wit. Dora en Sneeuwwitje zijn de goeden, Swieber de Vos en de Boze Heks zijn de kwaden.

Alle ouders van vijfjarige eigenwijze donderstenen weten hoe lastig het is om uit te leggen dat er ook nog zoiets is als grijs. Dat Swieber ook zijn zwakke kanten heeft. Dat het soms moeilijk is om alleen maar te doen wat goed is. Dat de lijn tussen goed en slecht heel vaag kan zijn, laat staan dat je altijd aan kunt geven wat nou precies goed is, en wat slecht.

Je kunt niet altijd voorkomen dat je iemand pijn doet.

Vertel mij wat. Lig je net lekker met z’n tweeën uit te slapen (kwart over zeven is uitslapen bij ons), springt er ineens een kleine orc op je been. Als je uiteindelijk, al dan niet vrijwillig, overgehaald bent tot een partijtje kietelen en stoeien, landt er regelmatig een scherp elleboogje in je ribben, of zet ze haar tegenoffensief kracht bij met een knietje in je maag.
Oef! Op zo’n moment zou ik veel overhebben voor het harnas van Aragorn.

 Het goede voorbeeld

O ja, en dan is er ook nog zoiets als “Het Goede Voorbeeld”, wat je als ouder schijnbaar steeds moet zijn. Ik doe m’n best (als Frouke erbij is tenminste), kijk keurig links en rechts voordat ik oversteek, loop niet door het rode licht, al is er in de verste verte geen auto te bekennen, en probeer in haar bijzijn niet op mijn nagels te bijten. Maar ja, het gaat regelmatig mis.
Heb ik Frouke net uitgelegd dat je niet mag schreeuwen en vloeken, rijdt er op de snelweg naar oma zo’n ontzettende slak voor ons die zó langzaam gaat dat Frouke hem op haar step nog in zou halen. Keurig word ik terecht gewezen. “Waarom roep je zo hard, mama, wat zei je nou?” Probeer je daar maar eens uit te praten. Wie geeft wie nou het goede voorbeeld?
Groetjes, Linda

Lees meer van Linda “oudere” moeder