Eten met kinderen

Willemien zomaar een moeder : eten met kinderen

Avondeten: eten met kinderen….

Bij het avondeten laat ik me nog steeds verleiden tot discussies, zeker als ik moe ben. Wanneer mijn kinderen het eten kokhalzend opnemen voel ik al een enorme ergernis opkomen.
Ah nee hè, dit hoef ik toch niet te eten? Dan moet ik overgeven. Gisteren at ik ook al groente. Wel. Een wortel had ik gegeten. En een andere keer had ik een stukje paprika gegeten. Ja toen moest ik bijna kotsen, maar ik at het wel op. Komkommer is toch ook groente en dat eet ik. Nee niet alleen maar water, want jij had gezegd dat het groente is. Anders vind ik dat jij liegt, liegbeest.

Als ik extra rijst eet, hoef ik dan niet die groente? Het ruikt naar verrot, echt. En ik heb eigenlijk een volle buik, dat komt van het vlees, er kan gewoon niks meer bij, ook als ik het lekker vond. Trouwens, in de ochtend had ik appel gegeten, dat is toch ook groente? Nou het lijkt er wel op, en ik had 4 stukjes op. Zwaar geïrriteerd overstem ik mijn kinderen: Eten Is Niet Vies!

Vroeger….

Als kind had ik zo’n hekel aan deze tekst van mijn vader. Die zou ik nooit gebruiken. Mijn vader legde keer op keer uit hoe beledigend het was om zo met voedsel om te gaan. Dat mijn moeder veel moeite had gedaan. En vooral: dat we dankbaar moesten zijn dat er eten was. De kinderen in Afrika dan, die hadden niks. Een sessie aan tafel kan ik me nog goed herinneren, ik was een jaar of 9. Mijn broer en ik moesten ieder 3 mosselen eten (onder het motto: anders ontwikkel je nooit een smaak). Ik beging de fout 1 mossel op te eten, kokkend, waarna ik helemaal zeker wist dat ik de andere mosselen niet ging eten.

Vervolgens hebben mijn broer en ik, afwisselend lachend, huilend, smekend, bijna 2,5 uur aan tafel gezeten. Om daarna met een lege maag naar bed te gaan. Mijn broer, jonger dan ik maar toen al met een enorm empathisch vermogen, had vooral moeite met het feit dat hij dit veel te veel sterfgevallen vond voor 1 maaltijd. Om over de verdrietige sterfwijze van deze mosselen nog maar te zwijgen. Varianten op zo’n avondsessie hadden te maken met lever, tuinbonen en sperziebonen. Of preciezer: groene groentes in het algemeen. Als mijn ouders dan weer over Afrika begonnen smeekten wij in koor: Stuur het dan op!
Wat ik er vooral van heb geleerd is dat machtsgebruik niet werkt. De spanning liep flink op en mijn broer en ik verhardden in onze weigering.

Machtsmisbruik

Een kind kan op het machtsgebruik van de ouder op 3 manieren reageren: vechten, vluchten of onderwerpen. Allemaal niet bevorderlijk voor de relatie. Het probleem van machtsgebruik, of het dreigen ermee, is bovendien dat je het steeds moet volhouden wil het nog geloofwaardig zijn. En steeds hoger moet inzetten wil het nog indruk maken. Winnen doe je er nooit mee.
In het algemeen kun je zeggen dat sommige dingen moeilijk af te dwingen zijn bij kinderen (ook bij volwassenen overigens), een daarvan is gezond eten. Hierbij helpt het nog het meest om het eigen standpunt wat bij te stellen (ze krijgen heus voldoende vitamines binnen), het goede voorbeeld te geven, soms wat informatie te geven en vooral ontspannen te blijven.
Want als het goed is is eten Niet vies, en is een gezamenlijke maaltijd gezellig!

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder