Dwaze Vaders

Samantha: Dwaze Vaders

Gedicht Sam 2009:

Mama..waar is papa..soms denk ik wel aan hem..al heb jij dat liever niet.
Mama…als ik ook recht heb op papa, wanneer komt hij dan weer?
Maar mama..stel je voor dat papa er altijd was voor mij maar me niet kon bereiken…ik zou veel verdriet hebben als we hem pijn deden..zonder dat ik er van wist.

Later zoek ik hem op, mama…want ik vraag me toch af…
Wat als dan…het beeld dat jij voor mij schetst en vormt niet de
waarheid is maar alleen jouw “waarheid”. Dan val ik zomaar in een gat, mama.
Dan is mijn jeugd ineens mijn jeugd niet meer.

Mama…zal ik dan ooit gaan begrijpen dat je voor “jou” koos en niet voor mij.
Ik volg jou want ik vertrouw jou…maar wat als je dat vertrouwen beschaamd zou hebben..wat dan mama?
Mama..denk je dat ik dan nog van je houden kan…..

Ik hou van Fee

Ik hou van Fee, mijn dochter..onvoorstelbaar veel en God, wat ben ik trots op deze mooie jongedame met de wereld aan haar voeten. Maar ik moet haar stukje bij beetje loslaten.
Ik moet haar delen met vriendinnen, de paarden, de t.v., het internet (brrrr), mijn ex en dus kortom de hele buitenwereld. Daarbij vertrouw ik volkomen op het deel van de genen die ze van mij heeft 🙂 en op haar gezonde verstand en het inschattingsvermogen dat ik haar afgelopen 13 jaar heb getracht bij te brengen.

We blijven in gesprek over goed & kwaad. Tuurlijk zal ik niet ontkennen dat de angst me soms om het hart schiet en ik haar het liefste nog bij me op schoot houdt. Heel soms gebeurt dat nog wel eens en ik koester die momenten terwijl zij roept “Mam, doe niet zo gek..wat ben je toch een muts!”. Alle goeie schoolcijfers worden nog doorgesmst. En voor zolang ze mij nog bovenaan in haar telefoon-adresboekje heeft staan ben ik a-happy-mom…wanneer dat niet meer zo is dan leg ik me erbij neer…..en ga mee in de nieuwe fase van misschien vriendjes en de wijde wereld. Mijn dochter is op ontdekkingstocht…en ik vind het net zo spannend.

Mijn taak is…

Om haar lief te hebben, te verzorgen en de goede weg te wijzen met mijn ogen wijd open…mijzelf daarbij totaal wegcijferend en op subtiele manier corrigerend…best hard werken om dat zuiver te houden, rekeninghoudend met je eigen gevoelens en die van je “kleine” meisje.

Echt vanzelfsprekend lijkt het loslaten niet. Er zijn moeders die alleen nog voor hun kinderen leven, hun eigen leven voorbij gaan en dat van hun kind bezitten. Dit kan leiden tot destructieve symbiose. Moeders die als parasieten hun kinderen kunnen toeëigenen met verstrekkende gevolgen voor het psychisch welzijn van hún kindje.

Een veelvoorkomend verschijnsel is dat in echtscheiding tijdens het verdelen van de boedel ook te kinderen worden toebedeeld. Veelal moeders weten het voor zichzelf en de omgeving te rechtvaardigen dat “Pietje” niet meer naar zijn vader mag en uiteindelijk zal ook “Pietje” het er helemaal mee eens zijn. De campagne van Sire met de getatoeerde kinderen is een prachtig voorbeeld van. Twee van die posters sieren onze woonkamer “als je naar je vader gaat…dan kan je daar blijven” en “denk maar niet dat papa je nog wil zien”.

De Gun factor

De grote “GUN”-factor komt hier om de hoek kijken. En dan niet zozeer het gunnen naar je ex-partner maar naar je kind. Gun je hem/haar een vader, ongeacht van wat hij jou heeft aangedaan? Het wegcijferen en denken vanuit het kindje, kijkend naar haar/zijn toekomst. Kan je moederhart zo groot zijn om aan de wrok, frustratie en haat naar je ex, die als partner niet deugde, voorbij te gaan? In jouw ogen zal hij nooit meer volstaan. Verdomde moeilijk…ik weet het…maar het moet! Echt a-hell-of-a-job.

Wat ook vaak gebeurt is dat moeders een nieuwe partner krijgen. De perfecte papa voor hun kind. Zo had het moeten zijn en het plaatje is weer compleet. De echte vader wordt ineens “de biologische ouder” en zal zorgvuldig en discreet worden weggekrast. En zo treed ook deze vader toe tot de groep Dwaze vaders..

Dwaze vaders

Nederland telt een immens grote groep “Dwaze vaders”. Opde brug zien we met grafitti geschreven “Papa mist jullie”. De t.v. laat het zoveelste familiedrama zien, Batman en Spiderman op het dak van een overheidsgebouw schreeuwend om hun kind.
Met de voor Dann en mij zo bekende vraag “Waarom?”.

Mediators vullen hun zakken. Bureau’s Jeugdzorg. Psychologen. Politie…eigenlijk is er niemand die zich kan scharen tussen moeder en kind. Moeders zijn heilig…en gemaakte afspraken over de omgang kunnen klaarblijklijk worden genegeerd if-mommy-says-so. “Pietje wil niet…”. Het is een grijs gebied waaraan niemand zijn handen durft te branden.

Zo leerde ik Dann kennen als een “papa zonder gezic

ht”. Tuurlijk riep dat vragen op. Zijn lage zelfbeeld als vader en daarmee als mens greep me aan. Maar wat doe je ermee? Zijn dochter he

bben we samen met pijn en moeite nog een keer paar “mogen” zien en het was feest als ze er was, dat kleine meisje. We hadden lol met z’n drie….ongelooflijk veel lol….en dat zette nog meer kwaad bloed bij mama. Dann was een leuke papa, zeg!

Inmiddels 3 jaar geleden hebben we haar voor het laatst gezien. Haar moeder was al helemaal geen voorstander voor omgang maar stel je dan nog eens voor dat je kind het naar haar zin heeft..dat kan niet! Daar stak ze een stokje voor.

..en hoe!

Gevochten zoals dwaze vaders dat doen….

Wat hebben we hard gevochten, Dann e

n ik. Brieve

n, verzoeken, aangiftes, huisarts, mediator, psychologen, ex-oudersbestaan niet programma, talloze ritten om voor een dichte deur te staan op het rechtmatige omgangsmoment. Nergens een reactie op…Wat zijn we boos geweest en gefrustreerd met de altijd weer terugkerende vraag “waarom?”.

Nu voelen we meer meelij met de moeder… Ze draait zich in allerlei vreselijke bochten om haar kind maar niet te hoeven delen…en dat gaat zo ver. Het kind wordt meegesleurd in een achtbaan van leugens en heeft volgens AMK een overlevingsmechanisme ontwikkeld om haar moeder te “pleasen”. Ze is verzonken in het Ouderverstotings-syndroom, alle ingredienten zijn aanwezig.

Al jaren vechten Dann en ik tegen de bureaucreatie, tegen het onrecht, en tegen het gemis en het verdriet…onbeschrijfelijk, onmenselijk maar bovenal zo onnodig.

De grote verliezer in het verhaal is dat kleine meisje dat ongevraagd haar papa missen moet…en met haar zovelen!

Kinderen kan je buigen…maar vergeet niet..ze zijn breekbaar.

Nederland wordt wakker en geef deze vaders een gezicht! En mama’s vraag je af…wat is echte liefde voor je kind?! Salamons Oordeel…..

Lees meer van Samantha

http://joepzander.nl/gld-tekst.htm : P.A.S.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Symbiose : Definitie van symbiose / parasitisme

http://nl.wikipedia.org/wiki/Salomonsoordeel : Verhaal Salamon’s Oordeel