Hij is dat kind…

Als je een kind hebt dat nogal pittig is, word je daar als moeder direct op aangekeken. Terwijl je er lang niet altijd iets aan kan doen. Sommige kinderen worden nou eenmaal zo geboren en laten zich niet in een keurslijf dwingen. Hij is dat kind dat hoofden doet omdraaien, en niet in een overwegend positieve manier. Meestal doe ik de blikken af met een vriendelijke glimlach of ik negeer ze… maar soms heb ik er genoeg van. Van alles. 

Want hij is dat kind. Dat kind waarvan de maatschappij vindt dat het in het gareel moet. Die altijd druk is. Dat kind dat altijd bezig is en waar geen rem op zit. Dat kind wat je soms echt wel hoort, maar je gewoon negeert.

Hij is dat kind dat de orde verstoort

Soms is het helemaal niet leuk om zijn moeder te zijn. Want het is uitputtend. Niet alleen zijn gedrag, ook de vooroordelen die je er gelijk bij krijgt. Nee, hij is niet zo perfect als andere (jouw?) kinderen waren of zijn. Ik ben de moeder van een vierjarige wildebras die in een winkel superenthousiast door de paden heen stuitert en die ik constant bij me terug moet roepen.

Hij is dat kind dat de zwemles zo megaleuk vindt dat hij de hele les op stelten zet en zijn eigen les maar vorm geeft (en die, als hij iets voor mag doen, zegt: “Kijk jongens, ZO MOET HET.”) Was het de eerste les nog aandoenlijk, nu voel ik de schuine blikken al komen.

Hij is dat kind dat zijn eigen plan trekt

Hij is dat onstuimige kind dat elke keer als je rustig op visite wil bij iemand, dat eigenlijk doodsaai vindt. Spelen is veel leuker, en hij zoekt vervolgens al die kleine frutsels op waar hij eigenlijk niet mee mag spelen. Waarna je vervolgens de hele middag loopt te politieagenten en de volgende keer liever thuisblijft. Hij is dat kind wat je hoort en wegloopt in de bieb, het kind wat zijn mond niet kan houden in de bioscoop, die een flinke driftbui kreeg in de speeltuin omdat hij nog lang niet naar huis wilde.

Hij is het kind dat op eigen houtje alvast naar de supermarkt loopt omdat hij het allemaal te lang vindt duren, waardoor  de juf en  ik een kwartier naar hem liepen te zoeken. Het kind dat, wanneer je hem een halve tel uit het oog verliest, al weg is en geenszins van plan is om rechtsomkeert te maken. Behalve wanneer je demonstratief de auto alvast omdraait en hij het gevoel heeft dat het menes is.

Hij is dat kind dat me uitput

Ik ben moe. Hij put me uit, hij zoekt constant mijn grenzen op, hij maakt me onzeker en hij communiceert voornamelijk op standje Metallica. Hij plaagt en irriteert zijn broer, hij doet wat hij wil en het maakt me gek. Regels, zo vindt hij, zijn om gebroken te worden en hij maakt gewoon liever zijn eigen regels.

Hij kan niet stilzitten, zijn haar blijft nooit netjes zitten omdat hij overal in, doorheen en onderdoor moet klimmen en hij lijkt nooit te luisteren als ik zijn naam roep. Of wanneer ik überhaupt iets zeg wat hij niet wil horen.

Hij is dat kind… dat zichzelf moet blijven

Maar weet je? Hij is dapper, hij is sterk, hij is super inventief en een probleemoplosser. Hij is heel open, fysiek aanhankelijk en eigenlijk ook heel grappig. En hij heeft charisma, durft veel en is een echt knuffelkind.

Hij is het kind dat altijd aandacht heeft voor andere kinderen. Dat niet tegen huilende kinderen kan en ze altijd even een aai gaat geven. Het kind dat geniet van de kleine dingen (inclusief slakken) en die daar dan ineens wel de concentratie voor heeft.

En hij is van mij.

Hij is dat kind dat zich later de wet niet laat voorschrijven

Ja, het is soms een kleine rotzak, maar heeft ook heel veel knuffels en kusjes te geven. En ik wil helemaal niet dat hij iemand anders wordt omdat ik het van tijd tot tijd even niet meer zie zitten. Hij heeft een vrijgevochten geest en ondanks dat ik er soms even helemaal klaar mee ben, ben ik supertrots op mijn pittige ding.

Hij is lastig omdat hij niet doet wat wij van hem verwachten. Hoe de maatschappij vindt dat hij zich moet gedragen. Wat de school wil hoe hij leert. Maar hij, en al deze kinderen, lastig of niet, veranderen straks de wereld.

Mijn kleine lastpak legt zich nooit neer bij de status quo. En eigenlijk moet ik me pas echt zorgen gaan maken als hij dat ineens wel gaat doen. Dus heb je commentaar op mijn lastige kind en wil je nog een keertje met je ogen rollen? Ga je gang. Want ik weet dat hij in staat is tot fantastische dingen.

Wacht maar af.

Meer lezen over Linda’s leven en kinderen? Kijk dan op Volmaakt Onvolmaakt.

lees ook : zouden we tegen jongens moeten praten zoals we tegen honden praten ?