Brandwond

Willemien: zo maar een moeder: Brandwond

Al dagen zijn we in de weer met antibioticumzalf, betadinegaas en verband om de vingers van de kleine. Vijftien maanden en brandwonden, ik ben er niet goed van. Voor het eerst in een jaar stookten we de open haard op, mijn man zat er naast voor de veiligheid. Toch wist ons jongste kind de stalen ombouw te raken met zijn vingers. Aanvankelijk leek het mee te vallen. We hielden zijn hand een half uur onder de lauwkoude kraan en stopten hem in bed met een nat verband om de vinger met de geknapte blaar. De volgende ochtend bleek dat zich op de andere vinger een enorme bel van een blaar had ontwikkeld. Die knapte en raakte ontstoken. Inmiddels zijn we drie huisartsbezoeken verder en bezig de brandwond zo goed mogelijk te verzorgen. Die is na elf dagen nog steeds open.

Het arme kereltje.

Intussen valt het niet mee om die ingepakte klauw uit de geprakte banaan en boterhamblokjes te houden. De enige meevaller die die kleine heeft, is dat zijn broers nu al hun speelgoed moeiteloos afstaan. Maar dat weet hij weer niet. Het speelt wel lekker zo. Dat wordt nog even afkicken straks, als hij er weer gewoon om moet vechten. Niks ‘gratis’ zwaarden, plastic gereedschap of fijne stiften.

Alle gevaar uitsluiten voor kinderen kan niet. En nog altijd gebeuren de meeste ongelukken gewoon thuis. Maar ik wil nog beter gaan opletten. Mijn kinderen hebben ook een enorme aanleg voor op hun hoofd landen als ze struikelen. En de deur aan de scharnierkant vastpakken. Als ik daarnaar kijk trekt mijn maag al op, zonder dat die deur daadwerkelijk is dichtgegaan. Van die gedachte word ik onrustig en pieker ik verder. Vanaf welke leeftijd onthoudt een mens pijn? Een jaar of vier? Die haard gaat niet meer aan. Maar moeten we de trappen niet beter beveiligen? Op mijn bureau slingert een boek van Kaat Schaubroeck, ‘Een verpletterend gevoel van verantwoordelijkheid; waarom ouders zich altijd schuldig voelen’. Even weg met dat boek.

Ik heb net die brandwond opnieuw verbonden, nou: ik voel me schuldig met hoofdletters. Een ongeluk komt nooit alleen… Moet ik niet een EHBO-cursus volgen? Dat deed ik al eens. Omdat ik slecht tegen medische dingen kan en bovendien last heb van een levendige fantasie, was ik die halve cursus misselijk. Misschien dat ik er in de herhaling wel iets van onthoud?
Mijn zusje heeft net mijn gekreun aangehoord. Volgens haar is er nog nooit iemand groot geworden zonder verwondingen en hoort pijn gewoon bij opgroeien. Daar heb ik weinig op terug.

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder

brandwonden verzorgen