Boerderij kinderfeest

Willemien: zomaar een moeder : kinderfeestje op de boerderij

Mijn zoon werd 7 en dat moest gevierd worden.
Wij zaten aan de grenzen van ons kunnen qua uitputting en drukte. Waar we vorig jaar nog leuk een speurtocht uitzetten, besloten we voor gemak te kiezen: een geheel verzorgde kinderpartij op een hierin gespecialiseerde boerderij.
Woorden als ”leuk ontdekken”, “altijd feest” en “onvergetelijk” trokken ons zo over de streep. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Hier ging “een diploma dierenverzorging” worden verdiend.
Thuis propte het vrolijke gezelschap zich vol met taart en limonade en toen de auto’s in.

Kinderfeestje op de kinderboerderij

Op de boerderij troffen wij een zwaar vermoeide boerin die duidelijk partijtje nummer 3018 ging afwerken. Ze deelde wat sneren uit naar het hulpmeisje dat een andere groep moest bedienen, wees ons jeugdige gezelschapje streng op een (door anderen) achtergelaten papiertje en dirigeerde ons aan een tafel. Terwijl ze praatte hield ze haar ogen regelmatig wat te lang gesloten terwijl er monotoon en kort regels werden opgesomd.

Het wordt een beetje onaangenaam…

Wanneer er programmaonderdelen werden aangekondigd als “straks gaan we een echte tractor bekijken waar je op kunt zitten” reageerden sommige gastjes uitgelaten met: “Mag ik erop? Mag ik erop?” Dit werd onmiddellijk de kop ingedrukt: “Wie vraagt wordt overgeslagen” en een streng en lijzig: “Wie is er ook alweer jarig? Nou dan. Dus hij mag erop.” Pfoe. De boel werd flink strak gehouden.

Niet zo leuk op een kinderfeestje

De jarige werd zo systematisch voorgetrokken dat het bijzonder onaangenaam begon te voelen.
De te borstelen pony’s beten, de stal was eigenlijk al geveegd en het “diploma dierenverzorging” had in elk geval niks te maken met taalverzorging: “er is geen betere dierenverzorgster als” , “voor het verzorgen van ..” en dan een rijtje ponynamen van pony’s die misschien al vijf jaar dood zijn. Aan het eind van het programma mocht er nog in het hooi worden gespeeld. Dit was een aangename ontlading (nog het meest voor mij), de kinderen stortten zicher uitgelaten in en konden even vrijuit dollen op de kinderboerderij

Toen we bijna weer in de auto’s stapten om het feestterrein te verlaten riep de boerin ons nog terug. Er was “natuurlijk” nog een cadeautje. Voor de jarige. Een kartonnen doos kwam te voorschijn en met een gul gebaar werd er iets uitgepakt: “Kijk eens, voor jou: een potlood!” De andere kinderen stonden er met hun neus bovenop. Maar nee, die kregen niks.

Thuis zag ik dat het potlood reclamemateriaal van Campina was. Was dit “een lesje verwende kinderen eens leren wat nederigheid is”?
In de auto terug waren de kinderen mat. Later realiseerde ik me dat dat vermoedelijk nog het meest met dorst te maken had. Want ook de aangekondigde limonade heb ik niet gezien.
Het kan niet moeilijk zijn om volgend jaar voor mijn 195 euro een vrolijker eindresultaat te behalen. Niks “kiezen voor gemak” ik ga weer zelf aan de bak!

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder