Back to basic

Een moeder met een hobbie: Back to Basic

Daar zitten we dan, in het schemerdonker. Diederick zwerft nog ergens rond met zijn vriendjes, wij zitten bij de tent. Houtvuur en olielampjes aan. Dat lijkt lekker knus, maar het is gewoon koud zonder vuur, want het is nog geen 10 graden. Inmiddels is het ook te donker om te lezen of te tekenen; schrijven gaat bijna op de tast. (Benieuwd of het morgen bij daglicht ook leesbaar is.) Thuis zou ik allang naar binnen zijn gegaan om TV te kijken. Of een rondje social media op m’n tablet. Maar dat is hier niet aan de orde.

back to basic kamp

Dit is ons eerste kampeerweekend van het jaar en behoorlijk in the middle of nowhere. Een jaarlijks terugkerend evenement, waarbij we met een club gelijkgestemden (lees: trotse eigenaren van oude legervoertuigen) een paar dagen aan de rand van militair oefenterrein bivakkeren. Lekker kletsen met elkaar over de hobby en natuurlijk rijden in de grote zandbak. ’s Avonds vermaken we ons in het bivak. Het is er gezellig en ongedwongen, maar beslist niet van alle gemakken voorzien. Er is geen stromend water, centrale verwarming of internet. Vier dagen geen douche; wel zand op je bord, lauwe wijn en dixies. We zijn verstoken van normaal contact met de buitenwereld: gewone mobieltjes hebben hier niet altijd bereik. Tel daar dan de regen en de wind bij op… je moet het maar willen. Het weer hebben we natuurlijk nooit in de hand, maar het weer van nu maakt het wel extra zwaar hoor. Koud en nat; het gaat een keer vervelend worden.

In zekere zin is dit evenement behoorlijk afzien (ik mag graag een beetje overdrijven), maar ik merk ook dat we nu ineens tijd hebben om eens écht te praten en om spelletjes te doen met ons drietjes. Qualitytime waar we in ons dagelijkse leven niet of nauwelijks tijd voor maken. En die tintelende vingers zijn ook -eindelijk- over. Dat is toch wel een teken aan de wand, lijkt me zo.

Spartaans maar ontspannend, volgend jaar weer!

Lees ook: Vrienden