Algemene malaise

Algehele malaise door Willemien: zo maar een moeder

Het is oktober en het regent al weken bijna onafgebroken. Thuis wil het ook al niet echt gezellig worden. De heer des huizes is zwijgzaam en de jongetjes zijn juist lawaaiig en schreeuwerig met de vakantie in zicht. En ik zie alweer als een berg tegen al die vrije dagen op. Gecombineerd met oneindig veel gebroken nachten – er gaat hier geen dag voorbij of iemand heeft oorontsteking, pseudo krupp of lazert gewoon achterover van de trap – daalt de stemming bij mij. Ik zit op het punt dat ik om de haverklap om mijn moeder huil. Die al tien jaar dood is.

Uit pure verlorenheid keek ik wat rond op Twitter en stuitte ik, met dank aan Sanne Wallis de Vries, op het volgende filmpje: De Stoopjes met ´De achtbaan. Ik kan het iedereen aanbevelen, zoveel blijmoedigheid, het leidt wel even lekker af, al is het maar voor even.

Tegen algehele malaise wil schoenen kopen ook nog weleens helpen. Die gaat er bij mijn vriend niet in. Toch afgelopen week die schoenen maar wel aangehandeld (wat de sfeer hier weer niet ten goede komt). Elke vrouw weet dat dit werkt. Het is zelfs nog heel mild van mezelf dat ik met maar een paar ben thuis gekomen. Terwijl mijn stemming goed was voor vier a vijf paar schoenen en het -extra trigger- uitverkoop was. Een enorm bewijs van zelfbeheersing zou ik zeggen.

Autosleutel…

Gisterochtend, nadat ik de oudsten naar school had gebracht, wilde ik boodschappen doen. Met de jongste van 2. Ik kwakte mijn handtas en boodschappentas op de voorstoel, liep om de auto heen en gespte mijn zoontje in zijn autostoeltje. Hij wilde perse mijn sleutels vasthouden – ok, even dan – en ik liep nog een keer weg om de voordeur dicht te trekken.

Tegelijkertijd hoorde ik KLIK. Mijn zoontje vergrendelde de auto van binnenuit. Daar stond ik dus, in die klerekou. Mijn mobiel, geld, andere sleutels: alles zat in die auto. Ik begon te smeken en te gebaren van ´nogeens KLIK´, maar tweejarigen vinden dat komisch. En dat de sleutel ook een ´ontgrendelknop´ heeft is jaren verwijderd van zijn bevattingsvermogen.

In de straat en in de buurt is het doorgaans vergeven van de mensen, meer dan me lief is. Maar nu: niemand. Ik rende naar mijn achterbuurvrouw voor de reservesleutel van het huis, biddend dat ik overigens een reservesleutel van die auto zou hebben, ergens in huis. Niet thuis. Niemand is thuis op een doordeweekse ochtend. Ik voelde de paniek opkomen en scheurde weer terug naar mijn auto. Met daarin nog steeds een stralende dreumes die ´klik klik´ riep.

algehele malaise en de werkmannen

Er kwam een werkman bij, een Kroaat, die mijn wanhopige geroep en geklop op die auto hoorde. Ik was zo blij met hem. Hij deed een serieuze poging, in zijn beste Kroatisch-Nederlands, mijn zoontje uit te leggen dat hij anders op die autosleutel moest drukken. Er kwam nog een buurman bij, die ook wel zag dat het lachen me aardig was vergaan. Hij had gelukkig een mobiel bij zich. Ik wilde mijn vriend bellen, maar zijn nummer wist ik niet meer. Ik wist eigenlijk helemaal niks meer. De buurman probeerde nog de politie, maar die wilde niet komen. Uiteindelijk, via 1888, kregen we het nummer van het werk van mijn vriend. Die niet bereikbaar was. En later weer wel, en ergens uit een vergadering moest worden getrokken.

Koud tot op het bot

De ANWB werd ook door de buurman gebeld en was alleraardigst en begripvol. Er werd iemand gestuurd. Mijn zoontje was intussen, na een halfuur schipperen tussen lachen en onzeker kijken, overgegaan op dramatisch huilen. Met gestrekte armpjes naar mij: ´Mama, tilluh, tilluh!´. Snikkend vanuit zijn tenen: ´Mama, dlinkuh, dlinkuh, dlinkuh!´ Intussen was de kou tot in mijn botten getrokken en waren mijn nagels blauw. Uiteindelijk arriveerden mijn vriend en de ANWB ongeveer tegelijk. Zijn zoontje klemde zich als een resusaapje vast aan zijn redder toen hij na bijna een uur uit de auto kon. Had ik eindelijk een goede aanleiding om eens heel lang te huilen. Zeker nadat mijn vriend nog even een boom opzette die begon en eindigde met Ik zei nog zo: geef hem nooit je sleutels.´

Oerdom onder de omstandigheden, want ik zat dicht bij het punt om de ANWB-man ten huwelijk te vragen, of de hele ANWB in het algemeen.
Voorlopig blijf ik even binnen, tot de malaise wat optrekt. Wel zo veilig.

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder