Wie bepaalt waar de vakantie heen gaat?

Er zijn van die ouders die zeggen : als de kinderen het naar hun zin hebben, hebben wij ook rust. En die vinden alles best.  Nou daar hoor ik dus echt helemaal totaal radicaal niet bij.
In de eerste plaats: ik ben ook een mens, ik heb ook zo mijn verwachtingen van een vakantie
En in de tweede plaats: hoe weet een kind nu wat hij wil? Weet een achtjarige wat er in de wereld te koop is? Ik dach-ut-nie. Dat moet ik als ouder hem dus leren.

En dus hebben wij onze kinderen door heel Europa gesleept en geloof me: ze hebben genoten. Oké die dag in de auto was altijd minder, maar wat maakt dat uit, als je daarna in een mooi land bent, met het heerlijk weer en waar van alles te doen is? Vakantie ten top !

Onze wensen en die van de kinderen, waren makkelijk samen te voegen

Ik vond het altijd reuze simpel mijn wensen met de kinderwensen te verenigen. Neem die keer dat we in Griekenland waren: een dag “oude stenen”, zoals de kinderen ze noemden en de volgende dag strand. En elke dag ijs.
Ze vonden het een heerlijke vakantie.
In Malta (van die zoutpannen, weet je nog) bleek een ritje in de bus de attractie van de dag te zijn. Er reden stokoude bussen, soms zelfs zonder portieren (wel lekker koel) en vaak helemaal versierd met Mariabeeldjes. Die rammelkasten scheurden over de weg. Lachen!  Ergens heen?? Gaan we met de bus mam?? JAAAA.
In de Franse Pyreneeën maakten we prachtige wandelingen, en kropen we ’s avonds knus bij elkaar in een tent, kacheltje aan, want daar is het ‘s nachts heel koud…

Omdat wij met vakantie gingen waar wij heen wilden

Allemaal zaken die hebben leren waarderen omdat wij ze in de vakantie meenamen naar een land waar wij heen wilden. Natuurlijk hebben we altijd rekening gehouden met hun leeftijd en hun interesses. En hebben we nooit aan “overkill” gedaan. Ooit gingen we met een vriendin en haar 2 kinderen op stap.
“Hoeveel kerken moeten we mam”, vroegen ze in de auto.
Dan bepaal  je in mijn ogen net even  te veel ….