Ontmoeting in Oeganda

Silvia Robbemont is ambassadeur van World Vision en ging in 2010 naar Oeganda. Daar ontmoette ze haar sponsorkind Christopher

Silvia: “Christopher is een vrolijk jochie met van die “bambi”-ogen en een brede lach.”

Vandaag was het zover: ik kon eindelijk mijn sponsorkindje Christopher ontmoeten!

Ik was best wel zenuwachtig, als ik eerlijk ben… Ze woonden in “the middle of nowhere”. Toen we bij het huisje van hem en zijn familie aankwamen, hadden we een complete jungletocht achter de rug. Modder, heel veel groen: echt geweldig!
Toen we eindelijk aankwamen stond hij ons smilend op te wachten. Daar stond Christopher: een klein jongetje met enorme grote “bambi ogen” en een hele brede lach. Hij was vrolijk en niet echt verlegen en kwam meteen bij mij op schoot zitten.
Ik zag meteen dat het huis waar ze in wonen erg klein is. Weer gemaakt van modder en bamboe denk ik. Als het regent word volgens mij alles nat, want ik kon de lucht zien door het dak heen. Toen ik vroeg aan Christopher of hij mij zijn kamer wilde laten zien, pakte hij vrolijk mijn hand en liet mij zijn kamer zien (nou ja kamer…vochtig hok..) gelukkig was het donker en kon hij mijn gezicht niet zien, want ik moest wel weer even slikken. Ik zuchtte even toenik zag dat er wel een bed stond (want ook dit is in veel gevallen niet zo).

De gezichtjes van de kinderen

Buiten werden bankjes neergezet en toen kon ik mijn cadeautjes aan hem en zijn familie geven. De dankbaarheid op de gezichten van die kinderen zal ik nooit vergeten… Hij heeft 3 broertjes en 3 zusjes en ik had voor allemaal cadeautjes meegebracht! Ik moet zeggen dat de voetbal het wel erg goed deed. Haha! Hij straalde helemaal. Hij heeft een liedje voor mij gezongen en gaf me een demonstratie van de “Calipso”. Dat is een stoere dans. Daar stond hij te dansen met z’n kleine schoudertjes naar voor en achter.Ik probeerde het na te doen, maar ja dan ben je toch een Hollandse boeren trien, ha ha!
In de bus praatte ik nog wat met de locale werknemers van World Vision. Zij vertelde mij dat de familie van Christopher water haalde bij de onbewaakte waterput die we die dag daarvoor bezocht hadden. Ik schrok: die put was niet hygiënisch (onbewaakt wil namelijk zeggen dat er ook dieren uit drinken) De kans om ziek te worden is groot. Tja, niet zo’n leuk einde van mijn verhaal, maar wel waar.

Wat ik heb geleerd over World Vision

Als ik iets geleerd heb hier in Oeganda is het wel vertrouwen en hoop! Christopher en zijn familie zagen er niet ziek uit. En wie weet kan ik d.m.v. een mooi concert of via de kerk geld inzamelen zodat ze via World Vision een nieuwe bewaakte waterput kunnen maken.
Dat is het mooie van World Vision: je kunt echt iets doen! Veel liefs allemaal! Wembaale! Silvia

lees ook : world vision