Liefde geven is geluk ontvangen, een Valentijn blog van Deli

Het zoontje van Deli ontdekt Valentijn en meer…

Samen met mijn zoontje liep ik door het winkelcentrum. We brachten een aantal te versturen pakketjes naar het pakketpunt. Daarna langs de opticien om zijn bril weer eens recht te laten zetten na een botsing op school. En als laatste op zoek naar een nieuwe “Superman”broek. Eigenlijk gewoon een blauwe joggingbroek, maar hij voelt zichzelf Superman als hij zijn Supermanshirt erbij draagt.

Het viel hem op dat er in de etalages overal hartjesslingers hingen. Zelfs bij de kaasboer. “Mama, is het soms een feest vandaag?” “Het is bijna Valentijnsdag. Dat is een dag om de liefde te vieren. Elk jaar op 14 februari is dat. Op die dag kan je iemand die je lief vindt verrassen met bijvoorbeeld een cadeautje, bloemen of een kaart. Maar gewoon een kus kan natuurlijk ook.” Het onderwerp van gesprek ging plotseling over naar iets anders. Genoeg afleiding in zo’n winkelcentrum.

Dinsdag is het Valentijn dag

Met in plaats van de goede kleur blauwe broek, stonden we met een mand vol andere uitverkoop kleding in de rij bij de kassa. Natuurlijk stond daar een rek met snoepgoed tactisch opgesteld. Zijn oog viel op een rood hart met chocolaatjes erin. “Mama, wanneer is het ook alweer dat feest van die hartjesslingers?” “Dinsdag is het Valentijn dag.” “Deze dinsdag?” Ik zag hem denken en op zijn vingertjes rekenen. “Dus over 3 nachtjes al?” “Ja, heel goed van jou! Over 3 nachtjes is het Valentijn dag,” antwoordde ik met een trotse glimlach. Hij dacht nog even verder en zei toen: “Mama, doe je ogen eens dicht… en niet stiekem spieken!” Na een paar tellen mocht ik mijn ogen weer opendoen. Onder het vest in de winkelmand zag ik nog nét een stukje rood karton uitsteken. De lieve schat van een zoon van me had de hartjesdoos daar verstopt.

We waren aan de beurt. “Jij bent eerst aan de beurt, volgens mij moet ik mijn ogen weer even dicht doen. Hier heb je mijn pasje.” Ik spiekte stiekem en zag hoe hij de hartjesdoos afrekende. “Ik geloof dat ik mijn tas niet helemaal heb dichtgedaan,” gaf ik als hint toen ik hem zag zoeken waar hij de doos moest laten. Hij stopte het gauw in mijn tas en zei dat ik weer mocht kijken.

Na het afrekenen van de kleding, vertrokken we weer naar huis. Daar ging hij meteen naar zijn kamer nadat hij vroeg of hij Aapje (die was ook mee geweest) weer uit mijn tas mocht pakken. Snel pakte hij Aapje én natuurlijk de hartjesdoos en rende naar zijn kamer. “ Ik ga gelijk knutselen”, riep hij naar mij.

Een cadeautje geven

Hij was al gauw klaar en wilde me een cadeautje geven. “Hier mama, voor jou. Het is eigenlijk voor dinsdag, maar als je niet kan wachten, maak je het nu, maar open.” Hij had de hartjesdoos ingepakt in zelfgemaakt inpakpapier. “Ik kan zelf niet wachten, dus we doen het nu wel,” voegde hij eraan toe. “Ik wil wel wachten tot dinsdag hoor”, was mijn antwoord. “Oh.” Stilte. “Oké, dan ga ik er nog iets bij maken.” Hij maakte er een kaart bij. En toen ik het daarna nog steeds niet openmaakte, knutselde hij er nog een cadeautje bij. Zichzelf en mij op een stokje met onze mooiste kleren aan… “Zo zien we eruit als we gaan trouwen,” verklapte hij.

Eigenlijk wil ik niet per se een cadeautje aan hem terug gaan geven. Ik wil hem namelijk meegeven dat je niet iets terug ‘móét’ krijgen wanneer je iets aan een ander geeft. De laat-liefde-stromen-les zal ik hem vertellen terwijl hij zijn nieuwe stiften straks uitpakt (de rode zijn nu op). In dit geval geef ik het stokje door aan Superman, gewoon omdat hij mij blij maakt.

lees ook van Deli: online afscheid nemen