De beleving van je hobby door de (kinder) jaren heen

Het kind gaat mee….

Een moeder met een hobby: Toen we met onze Dodge-weekenden begonnen, waren we met z’n tweeën…

Vanaf het moment dat Diederick kwam, waren we dan ook vastbesloten om daarmee door te gaan. Maar een baby meenemen? Nee, dat was geen optie. Al die ontberingen, da’s niks voor zo”n klein mannetje. Het alternatief was logeren. Eigenlijk ook geen optie, maar je moet wat. Mijn plezier in het aanstaande weekendje weg werd bijna vergald door het idee dat ik m’n kind zou uitbesteden. Maar zeg nou zelf, vrijdag heen en zondag weer terug, dat is te overzien, toch? Dus op vrijdag Diederick bij oma gebracht. Huilend ben ik daarna weer naar huis gegaan. Toen we eenmaal op weg waren, ging het wel weer. Eigenlijk zijn we het weekend wel goed doorgekomen met af en toe een telefoontje naar oma. En stiekem ook wel lekker om weer even helemaal mezelf te kunnen zijn. Even weer helemaal Laura en niet Mama.

Na die eerste keer ging het steeds beter. Ik kon er echt naar uitzien om weer even een weekendje samen op pad te zijn, en om dan even de moederrol van me af te zetten. Maar wel was ik dan weer blij als we weer thuis kwamen; ik miste Diederick soms toch echt. En toen kwam het moment dat Diederick oud genoeg was om eens mee te gaan. Man, wat moest er veel extra mee! Alles had altijd een vaste plek, maar dat ging nu helemaal over de kop omdat alle peuterspullen ook mee moesten.

Een kleintje mee

Een tent opbouwen terwijl voertuigen af en aan rijden is toch minder relaxed als je een kleintje hebt rondlopen die zich niet van de gevaren bewust is. Het inrichten van de tent is passen en meten met al die extra spullen En waarom zit IK hier op zaterdagmorgen om 7 uur met een peuter die fris en fruitig is, want uitgeslapen? Ik zat toch ook nog tot diep in de nacht aan de borrel, samen met Jacko en vele anderen? Het valt niet mee om op zo’n moment ook Mama te zijn.

En dat geldt voor het hele weekend: ik ben het merendeel van de tijd eigenlijk niet Laura, maar weer, zoals thuis, Mama. Begrijp me niet verkeerd: het zijn eigenlijk de gewone dagelijkse dingen waar je als moeder mee bezig bent en die ik normaliter met veel liefde doe. Maar tot dan toe was ik tijdens die weekenden niet met mijn moederrol bezig en kon ik gewoon mijn gang gaan. Nu Diederick mee gaat, is dat helemaal anders. En ik vind dat best wel moeilijk en eigenlijk ook niet echt leuk. Het duurde wel even voor ik dat bij mezelf helder had, hoor. Daar is zeker wel een jaar overheen gegaan.

Best verwarrend: kind gaat mee

Heel verwarrend ook: aan de ene kant leuk dat de bink meegaat, aan de andere kant ook liever niet. Wat zegt dat over mijn moederliefde? En wat zegt dat over mijn eigenliefde? Mag mijn gevoel er zijn? En moet ik daar wat mee doen (en wat dan)? Of moet ik mijn gevoel negeren want misschien is het wel not done om zo te denken…… Jacko begrijpt het wel. Hoewel ik meestal voor Diederick zorg, voelt hij ook wel dat het anders is dan voorheen. Als ik zie hoe leuk Diederick het vindt tijdens de weekenden, dan kan ik het eigenlijk niet over mijn hart verkrijgen om hem thuis te laten. De moederliefde wint. Achteraf gezien is het wel goed zo. Zeker nu we een paar jaar verder zijn. Diederick is ouder en zelfstandiger; hij speelt met andere kinderen of hij doet mee met “de mannen” En dat geeft mij weer meer ruimte om mezelf te kunnen zijn en als vanouds de weekenden te beleven.

Nou ja tot op zekere hoogte natuurlijk; de verantwoordelijkheid blijft. Ik geloof dat het nu steeds gemakkelijker gaat worden. En dat we dus alle drie weer echt kunnen genieten van de weekenden weg.
Tot de pubertijd komt….. dat duurt gelukkig nog even!

lees ook: DDay 2004( deel 2)