Gezeur ‘door een donkere bril’ oftewel: op een pessimistische manier

Mijn kleuter draagt een bril. Die heeft hij nodig voor zijn verziendheid en een lui oog. Hij wende snel aan zijn bril. Bij de laatste controle hoopte hij zelfs dat de dokter níét zou zeggen dat hij géén bril meer nodig heeft. De sterkte was helaas dusdanig verslechterd in een jaar tijd dat er sterkere glazen in zijn bril moesten. Er mocht ook een nieuw montuur bij. Waar ik me zorgen maakte om de sterkte, was er bij mijn zoontje lichtelijke paniek omdat diezelfde mooie bril niet meer in het rek hing bij de opticien. Gelukkig kon zijn lievelingsbril nog besteld worden.

opnieuw naar de opticien

We zijn vier maanden verder en vorige week waren we nog in de winkel om de pootjes opnieuw te laten afstellen. Gelukkig kon dat nog. In de kleuterklas van mijn zoontje loopt een kind met losse handjes rond. Tijdens het omkleden voor de gym, legde mijn zoontje zijn bril op een tafel. Het losse-handjes-kind had het volgens mijn zoontje al vaker geprobeerd om zijn bril af te pakken. Maar nu de bril daar twee tellen op tafel lag, greep het kind direct zijn kans om eens te zien of brillen kapot kunnen. Hij probeerde de pootjes achterstevoren te zetten. Dit lukte hem niet, maar mijn zoontje kwam wel met een behoorlijk scheve bril thuis.

Pfff. Wat nu? Het is te laat om naar de opticien te gaan, ik kan zijn oude bril nergens vinden en de volgende dag heb ik een druk programma op mijn werk. Dan maar zelf voorzichtig eraan buigen. Er brak gelukkig niks af. Lichtelijk gefrustreerd konden we na twee dagen op mijn vrije dag, die ik liever aan leuke dingen met mijn zoontje besteedt, naar de opticien. Die heeft de bril weten te fixen. De frustraties kwamen omdat ik dit vooral zó nutteloos en zonde van de tijd vind!

Stoute kinderen

Nu, een week later was het weer zover. We konden weer naar de opticien. Dankzij een ander kind dit keer, er zijn volgens mijn zoontje een paar kinderen in de klas die “altijd stoute dingen doen als de juf even weg is”. Dit keer was het de beurt aan een kind dat al eens de bril van een klasgenoot had afgepakt en in de sloot had gegooid. Ze had volgens mijn kleuter ‘iets glimmends’ in haar hand waarmee ze het glas van de bril van mijn zoontje bekraste. Toen hij “nee” zei was het al gebeurd. Aan de ene kant blij dat zijn bril ervoor zat en zij dus niet iets in zijn oog stak, aan de andere kant weer de frustraties die bij mij opkwamen.

De tijd die ik in leuke dingen had willen steken, moest ik verdoen met weer verder met de zoektocht naar zijn oude bril (met stiekem toch even een glimlach omdat denk aan de foute grap dat ik zelf ook maar eens mijn ogen moet laten nameten), dingen uitzoeken en het sturen van berichtjes. Een bericht naar school om te vragen hoe zoiets kan gebeuren. Frustraties dat daar dan niets uitkomt, behalve dan dat het in de klas nog eens extra besproken zal worden dat je andermans eigendommen, in het bijzonder brillen, heel hoort te laten. Nog meer tijd verdoen met de bon zoeken om te zien of ik garantie heb en uitzoeken wat een glas kost (60 euro). Als blijkt dat dit niet onder de garantie valt, uitzoeken of verzekerd ben. En nieuwe bril blijkt voorlopig niet vergoed te worden via de zorgverzekering. 

Het blijkt dat de kosten worden gedekt door de aansprakelijkheidsverzekering van de ouders als de schade aan andermans bril wordt veroorzaakt door een kind onder 14 jaar. In de herfstvakantie zijn alle leerkrachten natuurlijk vrij, dus heb ik zelf via het schoolcommunicatiesysteem contact gezocht met de ouders van het kind. Geluk bij een ongeluk: de ouders waren begripvol en hebben zelfs het bedrag meteen voorgeschoten. In mijn pauze kon ik een nieuwe bril bestellen. En morgen is weer mijn vrije dag. Dit keer gaan we NIET noodgedwongen naar de opticien (volgende week mag ik mijn tijd weer verdoen door de bril met het nieuwe glas te laten aanmeten op mijn zoontje zijn neus). Nee, morgen is het tijd voor wat leuks: de wereld door een roze bril bekijken!

lees ook eens: bereikbaarheid op vakantie