The day after….

Grote mensen houden niet van de dag na kerstmis…kinderen wel!

En dan ineens is het over…Die twee ( en een halve dag ) waar je al twee weken ( zo niet meer ) naar toe werkte.Kerstkleding, kerstkaarten, kerstcadeautjes…kerstontbijt op school en kerstdiner bij oma…Het is klaar. We hoeven een heel jaar niet meer. Pas weer in december 2019, maar dat is een lichtjaar verder ( ongeveer )

Werken en opruimen

Moeders en vaders, die de pech hebben dat ze niet de dagen tussen kerst en Oud en Nieuw vrij hebben, zijn op  tijd opgestaan, hebben gedoucht en ontbeten en zijn vertrokken.
En zij die achterblijven, ruimen op. Een beetje moe, een beetje katterig…Er is nog voldoende eten voor vandaag over. Wat heet voor morgen ook wel. Het liefst zou je die hele kerstboom vast het huis uit mikken, maar ja…Dat is dan ook weer zo ongezellig met Oud en Nieuw. Dus laat je hem maar staan. Maar als het aan jou lag…dan vond je het nu wel mooi genoeg geweest

Voor kinderen ligt dat heel anders. Voor hen begint de pret nu pas. Ze hebben nog dagen van vakantie in het vooruitzicht. Ze hebben alle feesten, die leuk waren, maar waar ze zich ook veel dingen moesten.

De grote mensen

En nu ? Nu is het rustig…de grote mensen zijn grote mensen dingen aan het doen. Ze hebben niet zo veel oog op de kinderen…Als je het slim aanpakt, speel je in je pyjama uren lang je nieuwe spelletje op de laptop…Sssttt…Of je kruipt terug je bed in met dat spannende boek. Of je gaat in alle rust beginnen aan dat legokasteel… De truc is om onzichtbaar te blijven.

Er is nog heel veel lekkers in huis…dat weet je want je hebt gezien dat mama het gisteravond laat terug stopte in de kast. De kunst is nu daar een deel van te pakken te zien te krijgen, zonder op te vallen. Het gewoon uit de kast pakken gaat niet werken ( dat heeft eerdere ervaring al geleerd)
De truc is het te vragen op het juiste moment. Heel lief en niet te hebberig. Het juiste moment is als mama net even druk bezig is en dan zegt : “nu niet hoor, ik ben bezig” en dan zeg je met je liefste gezicht :”zal ik het zelf even pakken??”  Je moeder wil haar ding kunnen doen, ze wil geen gezeur en gedoe. “Doe maar” , roept ze.

Dat is je kans. Je pakt de doos chocolaatjes, neemt er net niet zoveel uit dat het opvalt, maar beslist meer dan eentje… En je gaat weer fijn daar met je boek/spel/whatever

The day after….ik was er dol op, voor ik tot de grote mensen ging horen…

lees ook eens Familie gevoel door Cynthia Poen