Nee, je hebt geen label, je hebt een diagnose.

Over labels en diagnoses en het verschil daartussen.

In mijn tijd als docente, was ik natuurlijk ook mentrix; klassenjuf dus en dat vond ik een van de leukste aspecten van het juf zijn. Leuk, maar niet altijd makkelijk, verre van.

Als er iets is wat ik echt heel lastig vond dan was het wel ouders die weigerden hun kind te laten testen. Aan alle kanten voelde je, zag je, merkte je: “dit kind zit niet goed in zijn/haar vel” op allerlei momenten liet zo’n kind zien wat het allemaal in z’n mars had en dan….dan vloog het weer weg.
Er waren collega’s die zo’n leerling alleen maar vervelend vonden, er waren collega’s die ook zagen dat het kind meer kon dan er nu uitkwam. Dan werd het tijd om met ouders te praten. Tijd om uit te leggen dat we dachten dat er iets was, wat het kind dwars moest zitten, dat er niet uit kwam wat er volgens ons wel inzat en….het allerbelangrijkste, dat het kind niet gelukkig leek.

Soms waren ouders blij, tot tranen toe blij, dat eindelijk iemand uitsprak, wat zij als ouders al lang vermoedden en dat er wellicht een uitweg was…

een label…..he bah….

Maar er waren ook andere ouders. Ouders die achteroverleunden, mij ie-wat minachtend aankeken en zeiden: “testen, nee hoor, dan krijgt hij maar een labeltje opgeplakt. Dat willen we hem niet aandoen!”

Lieve ouders, je kind krijgt geen labeltje opgeplakt, je kind is geen koe! Koeien krijgen labels in hun oor. Grote gele labels en dan weten we allemaal: “Da’s Klara3. Haar hele koeien leven lang”.
Mensen krijgen geen label, ze krijgen een diagnose. Een verklaring hoe een aantal dingen in hun hoofd werken.
Natuurlijk, het kan best vervelend zijn te ontdekken dat je dyslectisch bent, of autistisch, of scheel.
Dat zijn geen leuke diagnoses, maar daar eindigt het verhaal niet! Daar begint het pas. Die diagnose hou je je hele leven, net als de koe haar gele label. Maar hoe je daar als mens mee omgaat, dat kan enorm veranderen! En dat is het grote verschil met een label!

Wanneer je gediagnostiseerd bent als…..dan begint het pas. Dan weet je: ik ben soms star, ik kan niet tegen teveel prikkels, ik heb geen woordbeeld, ik zie dubbel en daar ga je mee aan de slag. Met vallen en opstaan. Net als mensen zonder een diagnose. Alleen jij hebt een voordeel: jij weet waar je zwakke punt zit. Dat weten mensen zonder diagnose nu weer niet….

En sommige mensen hadden het kunnen weten, als hun ouders het niet zo zielig hadden gevonden ze een label op te plakken…..

lees ook eens: misschien toch ADHD?