Maar het is hun leven..

Laat ik het direct eerlijk toegeven: ik heb de problemen rond de vreugdenvuur brand vorig jaar in Scheveningen, niet op de voet gevolgd.
Hoeft ook niet om vast te stellen dat er weinig vreugde over blijft wanneer een vreugdevuur omslaat in een echte brand. Tenminste dat lijkt mij.

Een spelletje

Het is natuurlijk heel erg leuk om een groot fik te bouwen. Wie vindt dat nou niet. En dat puber jochies dat nog veel leuker vinden, wanneer zij hun brandstapel groter kunnen maken dan die van “de ander” dat snap je ook zonder dat je hogere wiskunde hebt gestudeerd.

Van oudsher

Tel daarbij op dat het in Scheveningen al sinds generaties de gewoonte is om bij elkaar de kerstbomen te “stelen”. Zo zorg je ervoor dat jij een hoge brandstapel hebt en de ander niet.
Ook een spannend spel, doorgegeven van vader op zoon.

Kortom er zijn veel elementen die meespelen in het brandstapel bouwen in Scheveningen. En die elementen zijn heel goed te begrijpen.
Maar ieder weldenkend mens zou toch zeggen: op het moment dat er serieuze ongelukken gebeuren, moeten we eens even pas op de plaats maken? Moeten wij eens serieus na gaan denken of dit nog leuk is? Dat doet de overheid dan. Dat is ook haar taak.

maar….

De vreugdevuur stokers denken daar heel anders over: woedend en muitend trekken ze door de straten. En wat hoor ik op tv mensen zeggen? “Maar dit is hun leven…”

Sorry hoor. Als het het leven van een van mijn kinderen was, dat ze een keer per jaar een groot fik mogen stoken, dan zou ik vinden dat ik als opvoeder zwaar gefaald heb.

er moet toch meer zijn dan fikkie stoken?

Het leven heeft zo ontzettend veel mooie dingen in zich. Liefde en vriendschap om er eens met twee te beginnen. De kans om te leren en je als mens steeds verder te ontwikkelen. Uitdagingen te over om je grenzen te verleggen, om er nog eens een paar te noemen.

Maar je leeft om een keer per jaar een vuur af te steken? Jongens, ouders, opvoeders…kom op…

lees ook: opvoeden zonder nee?