Loslaten is zo verd** lastig….
Zomaar wat gedachtes over loslaten
Ze ziet er uit als een dame. En zo gedraagt ze zich ook. Maar in de pauze, terwijl wij allemaal beleefd converseren, checkt ze stilletjes ( ze is tenslotte een dame ) haar telefoon.. Even later doet ze het nog een keer… En dan zegt ze : ”mijn dochter heeft een ontgroening. Ik heb het zelf ook gedaan, toen ik haar leeftijd had. Maar tegenwoordig is het allemaal veeel erger. En nu gaat ze op kamers wonen…” Het huilen staat haar nader dan het lachen.
Het aller, allermoeilijkste van kinderen opvoeden, is kinderen loslaten….
Hoe vaak moeten we onze kinderen niet loslaten ?
Het begint toch al bij de bevalling: zaten ze warm, knus en oneindig veilig bij ons in de baarmoeder…willen ze er perse uit !
En vanaf dat moment begint het grote loslaten.
Als je ze voor het eerst naar de oppasmoeder of het kinderdagverblijf brengt. Als ze naar de basisschool gaan.
En als ze je vertellen dat ze best alleen naar school kunnen lopen of fietsen en dat nog waar is ook.
Als ze vriendjes en vriendinnetjes uitkiezen waarvan jij als moeder denkt : “he nee, niet die..”, en zij zich daar helemaal niks van aantrekken.
Of als ze blijmoedig ergens gaan logeren en jij die rust wel prettig vindt, maar toch…..
Soms is loslaten ook heel prettig hoor. Als bijvoorbeeld blijkt dat ze prima zelf hun conflicten op het schoolplein kunnen oplossen, zodat jij gewoon achter over kan leunen. Om het allemaal te laten gebeuren.
Zo doodeng als ik dat alleen fietsen vond, zo heerlijk vond ik het dat ze hun rijbewijs haalden. Ik heb altijd in het volste vertrouwen naast ze gezeten.
Er zijn dus best kleine voordelen te ontdekken in dat loslaten. Bovendien, wat willen we nu? Dat we hun boterhammetjes mogen besmeren ( met iets gezonds erop natuurlijk ) tot we er dood bij neervallen?
Nee natuurlijk niet.
We weten heus wel grootbrengen loslaten betekent, maar het blijft pijnlijk
Och dat lijkt me idd zo iets onwijs lastigs… zeker in de wereld waarin we leven tegenwoordig (helaas). Dit lijkt me 1 van de moeilijkste dingen als moeder zijnde.. ik zou mijn kind continu voor alles en iedereen willen beschermen…
geloof me : je kinderen helpen je daar vanzelf vanaf!
leuke blog om te lezen lijkt me als moeder moeilijk om je kind los te laten gelukkig moet ik het verloppig nog niet
pas maar op: je knippert even met je ogen en ze zijn weg…naar de universiteit 🙂
Oh echt wel! Dat hele Loslaten valt helemaal niet mee. Die foto vind ik wat dat betreft heel treffend! Zo voelt het soms ook echt.
Ik heb nog geen kindjes, maar kan je wel perfect verstaan.
Ik ben nu een jaartje aan het rondreizen, zonder eigenlijk erbij stil te staan hoe dit moet voelen voor mijn ouders (ook al ben ik volwassen, ik ben nog altijd hun kind).
dat klopt helemaal, mijn kinderen zijn ook volwassen, mijn hoofd weet dat, maar mijn moederhart…
Het lijkt me inderdaad lastig, je kinderen loslaten. Als het goed is, komen ze regelmatig terug… 🙂
klopt….
lijkt mij heel mooi maae ook erg lastig om los te moeten laten
geloof me, je kinderen helpen je daarbij
Ik wil er nog lang niet aan denken haha! Noud is gister voor het eerst naar de oppas geweest (gewoon opa en oma) en dat vond ik al moeilijk! Niet dat ik niet geloof dat hij daar in goede handen is hoor, maar ik wil hem gewoon liever niet missen!
ik snap wat je bedoelt !
Wat een goed artikel! Leuk om te lezen.
Liefs,
Yousra Yasmine
Klopt helemaal denk ik.. lijkt me onwijs lastig als ik ooit kinderen zal hebben. Hoe gemakkelijk ik daar nu over praat… maar wie weet hoe het is als ik daadwerkelijk een kind zou hebben.
Opvoeden is eigenlijk een en al loslaten uiteindelijk. Soms inderdaad even slikken 😉
Mijn kids zitten allebei al op de middelbare school en beginnen hun eigen leven te leiden. Het gaat zo snel.
Haha ik heb het al bij mijn kat, dat ik bezorgd om ‘m ben als hij ’s avonds niet thuiskomt of vecht met andere katten ofzo. Ik durf er soms niet aan te denken hoe bezorgd je om je kinderen kan zijn, en dat je inderdaad moet loslaten.
wat een leuke vergelijking ! ik snap je wel hoor. als mijn kat weer eens met een krabbel op zijn neus thuiskomt, moet ik me ook beheersen hem niet voor eeuwig binnen te houden
Als mijn kinderen zelf vol vertrouwen zijn dan kan ik best redelijk loslaten, als ze zelf ergens niet aan toe zijn maar toch min of meer ‘moeten’ (door welke omstandigheden ook, bijvoorbeeld een schoolkamp), dan vind ik het wel echt heel lastig, maar dat is meer de emotionele binding denk ik.
Het loslaten lijkt me inderdaad erg lastig, durf mijn katten niet eens naar buiten te laten 😉