Zomaar wat gedachtes over loslaten
Ze ziet er uit als een dame. En zo gedraagt ze zich ook. Maar in de pauze, terwijl wij allemaal beleefd converseren, checkt ze stilletjes ( ze is tenslotte een dame ) haar telefoon.. Even later doet ze het nog een keer… En dan zegt ze : ”mijn dochter heeft een ontgroening. Ik heb het zelf ook gedaan, toen ik haar leeftijd had. Maar tegenwoordig is het allemaal veeel erger. En nu gaat ze op kamers wonen…” Het huilen staat haar nader dan het lachen.
Het aller, allermoeilijkste van kinderen opvoeden, is kinderen loslaten….
Hoe vaak moeten we onze kinderen niet loslaten ?
Het begint toch al bij de bevalling: zaten ze warm, knus en oneindig veilig bij ons in de baarmoeder…willen ze er perse uit !
En vanaf dat moment begint het grote loslaten.
Als je ze voor het eerst naar de oppasmoeder of het kinderdagverblijf brengt. Als ze naar de basisschool gaan.
En als ze je vertellen dat ze best alleen naar school kunnen lopen of fietsen en dat nog waar is ook.
Als ze vriendjes en vriendinnetjes uitkiezen waarvan jij als moeder denkt : “he nee, niet die..”, en zij zich daar helemaal niks van aantrekken.
Of als ze blijmoedig ergens gaan logeren en jij die rust wel prettig vindt, maar toch…..
Soms is loslaten ook heel prettig hoor. Als bijvoorbeeld blijkt dat ze prima zelf hun conflicten op het schoolplein kunnen oplossen, zodat jij gewoon achter over kan leunen. Om het allemaal te laten gebeuren.
Zo doodeng als ik dat alleen fietsen vond, zo heerlijk vond ik het dat ze hun rijbewijs haalden. Ik heb altijd in het volste vertrouwen naast ze gezeten.
Er zijn dus best kleine voordelen te ontdekken in dat loslaten. Bovendien, wat willen we nu? Dat we hun boterhammetjes mogen besmeren ( met iets gezonds erop natuurlijk ) tot we er dood bij neervallen?
Nee natuurlijk niet.
We weten heus wel grootbrengen loslaten betekent, maar het blijft pijnlijk
