Niet geschikt als loedermoeder

over een loedermoeder en een loederkind

‘Dan ben je nu toch even een loedermoeder’, was het antwoord dat ik kreeg toen ik verzuchtte dat ik het even niet meer wist met mijn kind. En meteen schoot er een schuldgevoel in mij naar boven, dat mij duidelijk te kennen gaf dat dat nou loedermoeder zijn nu niet bepaald mijn talent is.

Navraag bij Google leert mij dat een loedermoeder zeker geen slechte moeder is, maar een moeder die uitkomt voor haar imperfecties. Nou, daar heb ik er genoeg van. Maar dat stukje acceptatie dat ik het allemaal eventjes niet in de hand heb? Ik heb het nog nooit kunnen vinden. En ik weet vrij zeker dat ik het nooit gehad heb ook.

Geen loedermoeder, wel loederkind

Mijn kinderen kunnen het dan weer wel; loederen. Toen mijn oudste op haar allereerste middelbare schooldag vrij laat van huis ging, en ik haar waarschuwde dat ze dan een kaartje moest halen antwoordde ze doodleuk: Nou, weet ik gelijk hoe dat werkt. Een toets maar halfbakken leren omdat je het wel zo’n beetje weet en je toch maar een 3 hoeft te halen om nog een 6 gemiddeld te blijven staan? Liggen zij niet wakker van. Ik dan weer wel.

De cape mag ook wel eens af

In de loop van de jaren heb ik wel een heel klein beetje van mijn kinderen geleerd dat normaal ook goed genoeg is. Dat loedermoeder zijn ook prettig kan wezen. En dat vliegen als superwoman alleen maar het risico op neerstorten verhoogd. Ik bewonder hun relaxtheid en troost mij met de gedachte dat zij later waarschijnlijk minder risico zullen lopen op een burnout dan ik. Maar soms, als ik mijn kind zie afstevenen op wat ik persoonlijk een afgrond vind, dan weet ik niet hoe snel ik mijn cape om moet knopen om haar terug te begeleiden naar perfectie. Lukt dat? Nee. Maak ik me veel te druk? Vermoedelijk.

Het lijkt me echt heerlijk om me af en toe ongegeneerd over te kunnen geven aan het loedermoeder zijn. De boel even de boel te kunnen laten. Het is een talent dat ik wel nooit zal bezitten.

lees van Esther ook: het is een fase