Je moet tegen je verlies kunnen

“Als je niet tegen je verlies kan”, zei ik altijd tegen mijn kinderen, “dan mag je ook nooit winnen”

Dat vonden ze nu altijd weer zo’n rare moeder uitspraak. Maar ik meende het serieus, wat heet: ik meen het nog steeds. Winnen en verliezen horen bij elkaar, als de een wint, verliest automatisch de ander: zo hebben we dat nu eenmaal met elkaar afgesproken.
De een wint, de ander verliest, het hoort bij elkaar als de dag bij de nacht
Als je van mening bent dat je alleen maar mag winnen, dan ben je, laten we eerlijk zijn, gewoon geen prettig mens om mee om te gaan. Niemand houdt van mensen die alleen maar willen winnen.

een tegenstrijdigheidje in de opvoeding…

 En daar zit een tegenstrijdigheidje in de opvoeding: we willen allemaal dat onze kinderen later aardige mensen worden, maar we willen ook dat ze allemaal altijd winnen. En dat laatste willen we niet eens omdat we trotste moeders van aanstaande kampioenen willen zijn. We zien onze kinderen graag stralen. En van een overwinning gaan kinderen nu eenmaal stralen. Dat gunnen we ze, dat zien we graag en daar zetten we op in. En daarom zijn er moeders die de spelregels versoepelen,  met de juf gaan praten,  de scheidsrechter uitschelden.

er komt een dag dat je kind verliest

 Maar …….als we eerlijk zijn, dan weten we dat het korte-termijn stralen is. Want er komt een dag dat het kind verliest, met de opstelwedstrijd, met het schaaktoernooi, met wat dan ook. Dan helpt regels versoepelen, praten met de juf, schelden naar de scheids niet meer. Dan is die ijskoude knalharde realiteit daar. Dan heb je VERLOREN. 
Het echt spijtige is dat een kind pas echt verliest, als hij /zij niet tegen zijn verlies kan. Je kan van verliezen heel veel leren. Namelijk welke zaken die je moet verbeteren om te kunnen winnen.

leren van je verlies

En wat ik nu zo opmerkelijk vind, is dat de moeders die er alles aan deden om te zorgen dat hun kind kon winnen, er vaak ook alles aan doen om te zorgen dat hun kind niets leert van zijn verlies. Het zijn de moeders, die weten dat de scheidsrechter partijdig was, dat de solo in de musical naar de dochter van de voorzitter van de theaterschool gaat en dat de zwemjuf erom bekend staat dat ze lievelingetjes heeft.

En dat is meer dan inzetten op korte termijn stralen: dat is bouwen aan een ongelukkig leven later.
Zo leert een kind nooit dat winnen en verliezen bij het leven hoort, dat je van winnen gaat stralen en van verliezen kan leren. 
Vroeger ergerde ik me aan zulke moeders, nu heb ik er medelijden mee

lees ook: ben jij een curlingmoeder?