Ik deed aangifte: het verhaal van een moeder ( anoniem)

Je hoopt en verwacht het nooit te hoeven te doen: aangifte van seksueel misbruik van je kind.
Helaas overkwam het mijn kind en heb ik aangifte gedaan tegen een familielid.
In dit blog wil ik uitleggen hoe het werkt om aangifte te doen en hoe ik mij voelde.

en dan zit je in een slechte film

Het moment dat je er achter komt dat je kind seksueel is misbruikt is onbeschrijfelijk.
Het lijkt een slechte film waar je ongevraagd in bent beland. Je kan niet bedenken dat het jouw kind kan overkomen. Toch overkomt het vele kinderen in Nederland.
Mijn dochter heeft een familielid in vertrouwen genomen en de uitspraken waren zo heftig dat ik gelijk wist: het is de waarheid en ik ga aangifte doen.
Ik belde de zedenpolitie en kon paar dagen later op het bureau aangifte doen, althans dat dacht ik.

de zedenpolitie

Als je bij de zedenpolitie aangifte wilt doen volgt er altijd een gesprek. Mijn gesprek duurde 3,5 uur.
Het gesprek had ik met twee rechercheurs en er werden geluidsopnames gemaakt.
Alle details die ik wist moest ik vertellen, de details die je als moeder zijnde amper je mond uit kan krijgen zonder kotsmisselijk, verdrietig en woedend te worden.
Ik dacht dat ik gelijk aangifte kon doen maar ik moest van de politie nadenken of ik echt de aangifte door wilde zetten. Het feit dat de dader een familielid is, gaf veel vragen. Weet je zeker dat je dit door wilt zetten? Wat wil je ermee bereiken? Dit kan natuurlijk een hoop ruzie en onbegrip geven in de familie. Ik wist het zeker, ik ga aangifte doen: dit mag ik nooit zomaar toestaan. Mijn dochter moet later weten dat haar moeder er alles aan heeft gedaan om de waarheid boven tafel te krijgen.

Ik dacht (misschien naïef) dat mijn dochter ook eerst verhoord kon worden en ik daarna de aangifte kon doen. Daar was geen mogelijkheid toe. Je moet aangifte doen wil je dat je kind door het speciale kinderteam wordt verhoord. Heb je deze stap gezet dan is er geen weg meer terug zeiden ze.

dertien dagen later

Dertien dagen later mocht ik mijn aangifte doen. De dagen leken weken. Ik vond het zolang duren voor ik deze stap kon zetten. Mijn hoofd maakte overuren. Waarom heb ik niks doorgehad?
Hoelang speelde zich dit al af? Verdomme waarom?
De aangifte duurde vier uur en ook dit gesprek werd opgenomen. Krijg je normaliter een afschrift mee van je aangifte is dat niet het geval bij een zedenzaak.
Dan begint het wachten, vindt de officier van justitie het nodig dat mijn dochter wordt verhoord?
Is er genoeg aanleiding om deze zaak in behandeling te nemen? Na tien dagen kreeg ik te horen dat er een studio verhoor werd gepland.

het studioverhoor, mijn tranen

Twee weken later kwam de recherche bij ons thuis om mijn dochter voor te bereiden voor het studio verhoor. Wij wonen in een kleine plaats en dit verhoor vindt plaats in een aantal grote steden in Nederland. Nu kwam het aller moeilijkste van de hele periode: ik moest mijn dochter vertellen waarom zij naar de politie moest. Ik moest haar vragen alles te vertellen wat er is gebeurd met Meneer x.
Ik ging kapot van binnen, deze vraag wilde ik niet stellen. Ze ving het goed op en vertelde mij ineens nog meer details. Ik kon mijn tranen niet meer inhouden. Heb uitgelegd dat dit nooit had mogen gebeuren en dat de politie alles wilde weten. Ze vond dat de dader naar de gevangenis moest en zou alles vertellen.

hoe gaat een studioverhoor?

De mensen van het studio verhoor waren zo ontzettend lief. In een aparte kamer met allemaal camera’s vond het verhoor plaats. Onze vaste rechercheur was er ook en zij keek mee in een aparte kamer.
Ik had gedacht dat ik ook mee mocht kijken maar ik moest wachten in een aparte wachtkamer.
De twee uur leken een eeuwigheid. Mijn dochter kwam vrolijk naar buiten met een gekregen politiepet op. Ze heeft daar alle details verteld die ze eerder heeft verteld. Pfff gelukkig dacht ik.
Ze zouden het verslag uitwerken en naar officier van justitie sturen, weer wachten op een antwoord of het genoeg bewijs is zodat de dader verhoord kon worden.

119 dagen wachten…..

119 dagen later hoorde ik dat de dader die week verhoord zou worden.
Onmenselijk was deze periode, zolang wachten.
Ik begreep er werkelijk niks van, waarom moest dit zolang duren?
Deze weken waren echt zo zenuwslopend.
Tussen de dag van aangifte en zijn verhoor zitten 139 dagen….

de dader ontkent

Niet verrassend maar wel zo enorm teleurstellend: de dader ontkende alles tijdens zijn verhoor.
Dat betekent moeten we weer wachten of de officier van justitie het ondanks zijn ontkenning, toch reden genoeg vindt voor een rechtszaak.

De politie, de ingeschakelde psycholoog, de kinderarts en mensen in mijn naaste omgeving, niemand twijfelt aan het verhaal van mijn zeven jarige dochter.
Het belangrijkste is dat ik nooit aan haar heb getwijfeld. Ik heb haar ook echt het gevoel gegeven dat ik haar geloof.

de brief van de officier van justitie

De dag dat de brief van de officier van justitie op de mat viel dat er geen rechtszaak zal komen zal ik nooit vergeten.
Er was niet genoeg bewijs. Het was haar woord tegen het zijne.
Ik heb werkelijk zo hard geschreeuwd en gehuild. Vanaf deze dag ben ik zo woedend geworden!
Mijn gezonde verstand heeft het gewonnen van mijn emotie. Ik was echt in staat om de dader iets vreselijks aan te doen. Maar daar heeft mijn dochter uiteindelijk niks aan.

mijn dochter begrijpt er niets van…

Mijn dochter heeft het niet begrepen waarom de dader niet bestraft is, dit vond ik heel heftig.
Ik kreeg de kans om een persoonlijk gesprek aan te gaan met de officier van justitie.
Dit was heel fijn, zij liet me weten dat ze ook geen enkele twijfel heeft over dat het echt is gebeurd zoals mijn dochter heeft verteld. Dat de rechter het niet genoeg vindt, komt omdat het enige bewijs dat is, is wat zij vertelt. Ook al heeft zij het inmiddels (uit zichzelf) aan meerdere mensen verteld, het is niet genoeg.

hoe verder…

Ik moet het verder proberen los te laten.
Geen idee hoe, moet ik eerlijk bekennen.
Mijn moederhart huilt en het liefst ga ik op oorlogspad.
Mijn belangrijkste missie is: mijn dochter de beste begeleiding te geven om dit een plekje te geven.
Haar te wapenen tegen dit soort praktijken. De toekomst (waarschijnlijk in puberteit) gaat uitwijzen of ze er goed mee om kan gaan. Voor nu is zij oké.
Zelf heb ik de afgelopen maanden enorme steun gehad aan slachtofferhulp.
De mevrouw van slachtofferhulp bood een luisterend oor, tips hoe ermee om te gaan. En ook praktische hulp bij wie ik kon zijn voor hulp voor mijn dochter en mij zelf.
Ik heb er echt heel veel aangehad.

gratis advocaat

Tevens goed om te weten dat in een situatie als deze je een gratis advocaat krijgt toegewezen.
Bij ons is het niet tot een rechtszaak gekomen maar heb even goed een fijn gesprek gehad met de advocaat, ook bood zij aan mee te gaan naar het gesprek met de officier van justitie.

mocht het je ooit overkomen ( en ik hoop van niet) ….tips

Tot slot: ik hoop dat je nooit in deze situatie zal belanden.
Mocht het wel zo zijn:  schrijf vanaf dag één alles op is mijn advies. Alle details en alle gesprekken.
Er zijn zoveel emoties dat je dingen wellicht vergeet. Kleine dingen kunnen cruciaal zijn.
Schaam je niet, neem mensen in vertrouwen!
Je hoeft dit niet alleen te dragen, het voelt onmenselijk dit mee te maken.
Bewaar de kalmte, hoe moeilijk ook. Het gaat jou en je kind helpen in plaats van helemaal door te draaien en iemand iets aan te doen.
En vooral heel veel sterkte en kracht wens ik je toe!

Ik dank deze moeder voor haar eerlijk en open verslag. Het is dapper om deze tijden te herbeleven, om andere moeders inzicht te geven in wat er gebuert als je de moed hebt om aangifte te doen Felice

lees ook: toen seksueel misbruik nog niet bestond deel 2