Grenzen stellen in de opvoeding: kan het zonder nee zeggen?

“Nee zeggen is gewoon naar”, schreef een moeder me op Facebook.
Dat zette me aan het denken: waarom is nee zeggen naar. En voor wie ?

Voorbeeld: je kind eet een bak chips leeg en vraagt om het volgende schaaltje.
Wat denk je?

1. Je denkt: ik vind het zelf ook lekker, laten we gezellig allebij nog een schaaltje nemen
2. Je denkt: acht wat sneu nu als ik nee zeg, ik zou dat zelf ook heel balen vinden
3. Je denkt: ja doehoe, straks ben je veel te dik

Wanneer je een a of b moeder bent, dan wordt een “nee je krijgt niks meer, een schaaltje is genoeg”
best een nare boodschap. Niet alleen voor het kind dat nog wel wat chips zou lusten, ook voor jou is het niet leuk om te zeggen.
En wanneer je een c moeder bent, is het eigenlijk ook niet leuk: de boodschap: zo word je veel te dik, is een onaangename.

Toch moeten er grenzen gesteld worden, daar zullen we het wel over eens zijn. Kinderen moeten niet ongehinderd zoveel chips kunnen eten als ze willen. Los van dat dat bere-slechtt voor hun gezondheid is, is het ook niet goed voor je portomonee…

Hoe stel je dan toch een grens?

Dat is eigenlijk heel eenvoudig. Door die grens op de kaart te zetten. Wij zouden niet weten dat we de grens met Belgie of Duitsland passeerden, wanneer er geen grnespalen stonden. En op de wegenkaart kunnen we zien waar die grens ligt. Wat heeft dit met opvoeden te maken ??

Let maar eens op:

Voor de chips uit de kast komen, zeg je: “jij ( of jullie ) krijgen een schaaltje”. Of twee of drie, het maakt mij niet uit, als er maar…..juist! een grens is.

Krijg je na 1( of 2 of 3 ) schaaltjes het verzoek om meer? Dan zeg je eenvoudig: wat had ik nou gezegd???
Je snapt dat je het principe van van te voren grenzen stellen niet alleen opgaat voor chips….