Doe jij wat je zegt dat je zal doen

Dit is een blog over dreigen in de opvoeding en volgens mij doen we dat allemaal wel eens…

Een tijd terug liep ik met manlief in een grote woonwinkel, nee niet die blauw-gele, een andere. We probeerden een lamp te kopen en we probeerden dat zonder onderlinge wrevel te doen. Je kent het wel.

wat zeiden alle moeders?

Wanneer je niet al te veel aandacht aan je partner wil besteden, ga je op andere mensen letten. En zo viel het me op, dat ik veel moeders die met kinderen rond zeulden allemaal hetzelfde hoorde zeggen.
Op het forum stelde ik de vraag die ik hier ook stel: “Wat denk je dat het meest gezegd werd”

De meest geven antwoorden waren: KOM HIER ! gevolgd door : HOU OP.
Allebei niet goed…wat ik hoorde was: “Als je nou niet ophoudt,…..”, Wat er dan zou gebeuren bleef bij al die moeders onduidelijk. Ik was daar nog best wel nieuwsgierig naar. Want hoeveel strafmaatregelen kan je toepassen in een woonwarenhuis?
Dan moet je hier blijven slapen?? Dan stop ik je in een van deze klerenkasten en doe ik de deur op slot?. Dan zet ik je bij de uitverkoopspullen en verkoop ik je voor 2 euro??? Ik bedoel maar. Je kan daar niks.

dreigen zonder gevolgen

“als je nou niet ophoudt”, is een volkomen loos dreigement. En je kinderen weten dat.
Dreigen is geen handig opvoedkundig principe, maar ik ben de eerste om toe te geven dat het onmogelijk voor een moeder is, altijd verantwoord op te voeden.

Echter, wat je ook doet, zorg er wel voor dat je kinderen je serieus blijven nemen.
Dat kan lastig zijn, maar het is te doen. Luister naar het verhaal van een vriendin van me.

een voorbeeld

Zij reed met haar drie kinderen achterin de auto en ze moesten nog een flink stuk. De jongste was, zoals jongsten van zo’n jaar of 10 dat zijn, oer en oervervelend. “Als je nou niet ophoudt”, riep mijn vriendin, “zet ik je uit de auto”. Een loos dreigement. Dus de jongste ging vrolijk verder met klieren. “SHOOOOT, wat nu” , dacht mijn vriendin. Op dat moment kwam er een parkeerplaats in zicht. Ze reed de auto de parkeerplaats op, stapte uit, maakte het portier open en haalde het verblufte jongste kind van de bank.

Ze keek hem aan (het lukte haar ernstig te blijven) “en de volgende keer, rij ik nog weg ook”, zei ze.

Je vraagt je natuurlijk af: Heeft het geholpen? Nou zeker. Wel een half uur!