Doe eens aardig dag

Ilse, kinderpsycholoog over : doe eens aardig dag

Het is 1 uur ’s nachts en ik ben onderweg naar huis na een avond oppassen op mijn neefje. Ik heb net een tijdloze kaskraker uit volle borst meegezongen. Zodat ik niet in slaap val in de auto, als de DJ me influistert dat het vandaag “Doe eens aardig dag” is.

Doe eens aardig dag….

Drie dagen na Valentijn, waarin we alle kans hebben gehad elkaar de liefde te verklaren. En we zijn al weer toe aan een “Doe eens aardig”- dag. Wat het doel is van deze dag lijkt me duidelijk. Maar als ik dan mijn kleine neefje voor me zie, dan vraag ik me af sinds wanneer we ook hier een speciale dag voor nodig hebben.
Het inluiden van een “Doe eens aardig”-dag klinkt bijna als een excuus om er de rest van het jaar niet aan te hoeven denken dat we aardig zouden kunnen zijn voor elkaar. Dat we dan vooral bezig moeten zijn met onze eigen zaken en het niet uitmaakt dat we anderen daarmee in de weg staan of misschien wel pijn doen.

Denk eens aan kleine kinderen, een bron van onschuld en onwetendheid. We zouden ze niet willen belasten met alle verantwoordelijkheden die je als volwassene met je meedraagt of met alle ellende uit de wereld. Wanneer kinderen pas geboren zijn vragen ze niets meer dan te eten wanneer ze honger hebben. Troost wanneer ze overstuur zijn. En warmte wanneer ze behoefte hebben aan aandacht. Als hun vraag beantwoord is, sluiten ze in alle tevredenheid hun ogen om te gaan slapen. En vervolgens een paar uur later hetzelfde ritueel weer in te zetten.
Maar dit proces is niet oneindig.

Kinderen groeien nu eenmaal snel op

Kleine kinderen groeien in snel tempo op. Ze gaan op ontdekkingstocht naar de wereld om hen heen. Ze ontdekken hun eigen grenzen, verdedigen die en zoeken die van anderen op.
Soms levert dit grappige situaties op, onverwacht wijze uitspraken van jonge kinderen, maar het kan ook leiden tot discussies of ruzies. Een gezond proces waarin kinderen leren wat hun plaats is in de wereld waarin ze leven. Waardoor ze zich voorbereiden op hun eigen plaats in de samenleving. Met deze ontwikkeling verdwijnt de onwetendheid van kinderen al snel.

De vraag is of daarmee ook de onschuld zou moeten verdwijnen. Natuurlijk is er geen ontkomen aan dat kinderen net zo goed als wijzelf geconfronteerd worden met zaken die ons tegen staan. Zaken waar we het niet mee eens zijn of die verre van leuk zijn. Daarmee verdwijnt een deel van de onschuld.

Wordt er steeds meer van kinderen verwacht

Maar daarnaast lijkt het ook zo dat er steeds meer van kinderen wordt verwacht. Wat te denken van het feit dat iedereen tegenwoordig een LCD televisie”moet” hebben, het liefst twee. Een Wii is een must, en maar één keer per jaar op vakantie kan echt niet meer.
Roepen we daarmee onze kinderen niet op dat ze heel hard hun best moeten doen op school, zodat ze later een goed betaalde baan kunnen krijgen en mee kunnen doen aan dit luxueuze bestaan?

Is dit niet een manier waarop we in de maatschappij bijdragen aan het verlies van onschuld van kinderen? Onbewust worden allerlei verwachtingen en eisen opgelegd waarmee de ruimte om zich vrij te ontwikkelen beperkt wordt.
Het risico bestaat dat we kinderen op deze manier stimuleren zich hoofdzakelijk op zichzelf te richten, contact met anderen aan te gaan omdat het nuttig kan zijn doelen te bereiken, de competitie aan te gaan of om aardig te zijn alleen wanneer dat goed is om zelf verder te komen in het leven.

De kunst is

De kunst is uiteindelijk om een balans te vinden tussen het stimuleren van kinderen om zich tot een uniek persoon te ontwikkelen met eigen ideeën enerzijds, en de ontwikkeling tot een sociaal persoon die de ruimte kan geven aan meningen en ideeën van anderen. anderzijds.
Een kunst die de hele opvoeding doorgaat, misschien nog wel langer dan dat. Want misschien zouden we er zelf ook nog wat van kunnen leren om wat vaker aardig te zijn voor elkaar?
Dan denk ik weer aan mijn kleine neefje. Onschuldig en onwetend met nog een heel leven voor zich. Een leven vol idealen en dromen, maar ook met eisen en verwachtingen. En dan hoop ik dat hij in de toekomst zijn eigen weg gaat vinden om aardig te blijven voor zichzelf en voor anderen, zonder van zijn hart een moordkuil te maken. Zonder een speciale “Doe eens aardig”- dag!

Lees meer van Ilse: Kinderpschycholoog bijvoorbeeld : leven en dood

lees ook eens de Metro