Dat is pech…jas is weg.

Over spullen die weg zijn en nooit meer terug komen…..

“Hoe komt het”, vroeg een BabyenKind moeder zich laatst af, dat als een vriendje of vriendinnetje bij mij thuis een jas laat slingeren, of een tas of een broodtrommel, ik  er altijd voor zorg dat het spul terug komt bij de rechtmatige eigenaar, maar dat mijn kinderen spullen weg zijn en weg blijven?”

Ze opende een put, ik zou bijna zeggen een beerput, ik zou het ook een herkennings put willen noemen.
De frustratie dat jij als moeder je best doet om de spullen terug te bezorgen, maar dat wat bij jouw kinderen spullen weg zijn en blijven…

En weg waren de schoenen

Moeder D. vertelt: “het was zo raar, dochterlief had in de auto van de juf haar mooie schoenen omgewisseld voor slippers, die geschikter waren voor de survival die groep 5 ging maken. Na afloop van het festijn, waren de schoenen verdwenen. De juf hielp nog mee met zoeken, maar niks hoor.”

Vreemd, vinden de andere moeders ook. Schoenen hebben tenslotte geen pootjes. Nou ja, behalve natuurlijk als er voetjes in die schoenen zitten. Maar dat waren zeer beslist niet de voetjes van het dochtertje van moeder D.

Moeder D maakte trouwens wel meer rare dingen mee. Wat te denken van het volgende: Je staat op koningsdag te helpen bij de groep van je zoon met spelletjes doen. Zoonlief legt zijn jas neer, na afloop van het spel – je voelt hem al – jas weg. Even later ligt de jas bij de juf. “Gevonden”. Toch vreemd…..

Zijn we te netjes en te aardig=

Misschien, bedachten we als moeders, zijn we wel te netjes en te aardig, want wat te denken van het verhaal van moeder CC. Mijn zoons hebben een vriendje, die eeuwig en altijd zijn jas hier laat hangen. Dan laat ik mijn zoons die jas de volgende dag mee naar school nemen, of ik breng hem , als ik nog een boodschap moet doen, zelf even langs.
Het verbaasd mij niet dat dit kind ook regelmatig op school zijn jas kwijt is. Zijn moeder legt de schuld daarvan volkomen bij de school neer. Toen het voor de derde keer gebeurde, vergoedde de school een nieuwe jas….

Moeder S, maakte het nog bonter mee, maar ook veel akeliger….Haar dochtertje en een vriendinnetje waren samen een ijsje eten. En – zoals dat gaat- waren ze samen aan het klieren en smeerden ijs op elkaars wangen. Een kloddertje ijs belandde op de  heel dure jas van de vriendin. Moeder S betaalde keurig de stomerij. Maar….de vader van het vriendinnetje claimde dat de stomerij de jas nu helemaal verruïneerd had en eiste een nieuwe jas.

Gelukkig kwam de vader – na enig aandringen – wel weer tot bezinning, maar leuk was anders.

Het is heel vervelend en bij tijd en wijle heel duur, dat spullen verdwijnen, weg zijn en nooit meer terug komen. Wij moeders kunnen daar heel sacherijnig van worden. Maar nadat we eens even stevig bij elkaar hadden uitgeraasd, waren we blij dat we tenminste niet tot de groep hebberigen hoorden, maar besloten we gewoon netjes en aardig te blijven. Daar komen we uiteindelijk veel verder mee. En dat is het voorbeeld wat we onze kinderen willen geven.

Lees ook eens: even alleen naar het winkelcentrum?