een kind van 9 jaar, niet klein meer, maar nog niet groot

over de wereld van een negenjarige

Binnen de antroposofie wordt de leeftijd van 9 jaar omschreven als : de val uit het paradijs.
Hoewel ik niet antroposofisch ben, vind ik dit een mooie omschrijving voor deze leeftijdsgroep.

Totdat kinderen een jaar of acht zijn, zit de wereld behoorlijk overzichtelijk in elkaar. Alles heeft met alles te maken. Je gaat naar de school waar de kinderen uit de straat ook naar toe gaan. Mama en papa komen nu niet meer de klas in, maar ze kennen de leerkracht. En de sporten waar ze opzitten zijn dikwijls sporten die papa en mama ook doen. Dit rijtje kan je moeiteloos aanvullen. En je begrijpt wat ik bedoel: het leven is overzichtelijk.

de wereld komt binnen.

Maar het leven komt langzamerhand binnen in het leven van een negenjarige: ze kunnen alles lezen  en dat doen ze ook.
De vriendengroepjes worden een belangrijk onderdeel van hun leven, en daarmee verplaatst hun leventje zich naar buiten. Uit het veilige kringetje…

De school begint te vragen om spreekbeurten: voor de klas gaan staan en iets vertellen. Een eigen mening geven over het boek dat ze gelezen hebben. Zo gaan ze merken dat er vele verschillende meningen bestaan.
Op sommige scholen wordt gediscussieerd bij voorbeeld naar aanleiding van het jeugd journaal.

Dat zijn allemaal , zeg maar “grote mensen dingen” , die zo langzamerhand het leven van je negenjarige binnen komen.

negenjarige: niet altijd groot…

Natuurlijk vinden de meeste kinderen deze uitdagingen leuk en beschouwen ze het als vanzelfsprekend, maar toch: als die spreekbeurt, die boekbespreking dan de volgende dag echt moet gebeuren…Dan keert een negenjarige maar al te vaak terug naar de moederschoot. En dat mag je best letterlijk nemen. Een van de heel leuke dingen van een kind van negen is namelijk, dat ze met regelmaat nog best even klein willen zijn. En dat heeft moeder Natuur goed geregeld. Zo kunnen wij moeders ook even wennen aan ons grote stoere kind, dat zo dapper op weg is naar de pubertijd