Dat gevoel dat je toch iets goed doet

doe je het ooit goed als moeder? nou , misschien wel….

Vroeger, toen ik zelf nog kind was, dacht ik dat de grote mensen alles wisten, alles konden en alle antwoorden hadden. Zittend op het dak van het speelhuisje met mijn vriendinnen, verzonnen we namen voor onse toekomstige baby’s en droomden we van onze toekomstige perfecte levens.

De naam van mijn jongste ontstond daar op het dakje, de rest liep een beetje anders.

Toen ik onverwachts zwanger raakte en mijn toenmalige relatie daar niet tegen bestand bleek, stelde mijn vriend mij de vraag: denk je dan dat je dat kan, in je eentje een kind opvoeden? Mijn antwoord was: Dat weet ik niet. Maar ik ga wel alles op alles zetten. 

Inmiddels ben ik moeder van twee fantastische tieners en begrijp ik dat ook mijn moeder af en toe met haar handen in het haar moet hebben gezeten. En ook bij vlagen waarschijnlijk maar wat aangemodderd heeft in de hoop dat het de goede weg zou zijn.

Mijn mening is dat het de taak van de ouders is om voor je kinderen te zorgen en ze te beschermen, maar zeker ook om ze op te voeden tot zelfstandige mensen die uiteindelijk hun eigen boontjes kunnen doppen. Als echter voor de honderdste keer het licht nog aan staat, de bordjes de weg naar de vaatwasser weer niet zelfstandig hebben gevonden en er ’s avonds laat nog huiswerk gemaakt moet worden omdat ze oeps-vergeten zijn dat dat nog moest, dan vraag ik me stiekem wel eens af hoe die twee ooit op eigen benen moeten staan.En vind ik dat ik als moeder een zware taak heb…

Maar dan ineens is er zo’n moment.

Een vriend van mij had onlangs uitval in zijn benen en ik besloot een paar uurtjes op bezoek te gaan. Best een eindje rijden, maar de kinderen hadden allebei een lange schooldag dus ik kon ruim op tijd terug zijn. Dacht ik. Toen ik daar was werd ik echter overvallen door een buikgriep en terugreizen was geen optie meer. Natuurlijk kon ik daar blijven, maar wie ging er voor mijn kinderen zorgen?Ik belde mijn ouders, ik appte mijn kinderen, alles was snel geregeld maar toch voelde ik me niet prettig, omdat ik wist dat de oplossing niet helemaal naar hun zin zou zijn. Mijn 15-jarige appte mij: mam, ik wil niet bij opa en oma slapen kunnen zij niet hier komen? Tja meid, probeer het maar te regelen.

Het werd stil op de app. Voor misschien 10 minuten.

Dan voel je je een goede moeder…

Mam, het is helemaal geregeld hoor, ik maak zo eten voor ons en ruim de vaatwasser in, dan komen opa en oma hierheen en ga ik dansen, en dan slapen zij vannacht in mijn bed en ik in het jouwe.

Ik appte haar dat ze de liefste dochter van de wereld was. En toen kwam het berichtje dat mijn hart deed smelten: en jij de liefste mama.

De volgende ochtend kon ik weer richting huis en lag alles er keurig bij. En heel voorzichtig bekroop mij het gevoel dat ik het toch best goed doe.