Ik kan goet voetbalen, door Willemien, zomaar een moeder

Over lezen en schrijven gesproken…

De jongste is weigerachtig van aard. Dat heeft hij overigens niet van een vreemde. Als hij ook maar de geringste druk voelt gaat hij in de contramine. Dat is vooral lastig nu we willen dat hij zijn non-existing handschrift verbetert. En wij niet alleen. De school voerde de druk al eerder op. Eerst waren er vriendelijke observaties en adviezen. Dat advies werd langzaam dwingender.

En dus zijn we gestart met ergotherapie. Het zijn niet meer dolkslagen die hij uitdeelt als hij de pen ter hand neemt. Maar het ziet er nog wel uit of hij zijn schrijfgerei in een vuist hield. Het formaat van zijn schrijfsels wisselt ook enorm. Per letter dus. Ook hijzelf kan zelden iets teruglezen. De fijne motoriek moet worden verbeterd. Soms denk ik een leuke omweg te hebben bedacht. Kijk, ik vind net een leuke brandweerman Sam kleurplaat. Zullen wij daar samen aan beginnen? Zo dromerig als hij normaal is, zo alert is hij dan. Hij tackelt deze lage aanval meteen. Echt niet dat jij die kleurplaat net vindt.

Jij wil dat ik ga schrijven

Jij wil gewoon dat ik ga tekenen en schrijven. Maar ik zei al dat ik dat niet wil. In zijn kamer slingerde nog een oud schriftje met priegellijntjes met per bladzijde een schrijfletter. Blanco. Ik wil dat hij af en toe een letter oefent. Doe dan de letter s van stom, probeer ik. Jij denkt dat ik dat dan leuk vind als je dat zegt. Maar ik zei toch al dat ik niet wil schrijven? Tja. Een andere keer vroeg ik hem de letter l te doen, van lief: mama is lief. Nou nee, ik vind jou niet lief als je dat vraagt. Wat krijg ik als ik het doe?

Hij heeft nu een paar keer de ergotherapeute bezocht, onder schooltijd. Ik zou weleens willen weten wat hij daar doet of uitkraamt. Zij vindt dat ik heel goed ben. Dat is het enige wat hij er over loslaat.

Zelf hield ik van lezen en schrijven

Zelf hield ik altijd veel van schrijven en van lezen. Zo lang ik me kan herinneren. Dat zijn waarschijnlijk gedateerde activiteiten, waar deze generatie niks mee kan. Ze gebruiken schermen, voor alles. Een heel klein beetje typen is de enige vaardigheid die ze daarbij nodig hebben. En toch. Toch wil ik dat hij schrijft. Al is het maar om ergens je handtekening te kunnen zetten.

In de klas is hij wat minder stijfkoppig. Gelukkig. Maar hij beperkt zich wel tot het absolute minimum. Laat moest er een opstel worden geschreven, over jezelf. Sommige klasgenootjes penden een half A4 vol. In een heel mooi handschrift. Die waren er eens echt voor gaan zitten. Dat van hem luidde: ik ben lief, iedereen is lief, ik kan goet voetbalen

Dat van dat voetballen is ook nogeens niet waar. Van dat lief wel.