Laat een kind zichzelf zijn…

Het aller moeilijkste in de opvoeding is – denk ik – een kind zichzelf te laten zijn.

Toen onze zoon een jaar of tien was, zei zijn vader tegen me: ”We moesten hem maar eens op een teamsport doen”. Ik keek hem verbijsterd aan. Onze zoon was namelijk helemaal niet zo’n groepsmens. Hij ging  – hoewel hij best wel een aantal vriendjes had – graag zijn eigen gang.
Hij speelde samen, maar kon ook uren in zijn eentje zoet zijn…Ik vond hem geen teamspeler.

Maar manlief had hier een heel andere opvatting over. Juist omdat hij niet zo’n teamplayer was ( afschuwelijk woord he),moest hij het leren. Een teamsport was daar de aangewezen weg voor.
Ik dacht daar lang en diep over na. En kwam tot de volgende conclusie: wanneer je kind niet kan samenwerken, wordt het als ouders tijd om in te grijpen. Kunnen samenwerken is een vaardigheid , die je in het leven echt nodig hebt. Er zijn zelfs onderzoeken die beweren dat sociale vaardigheden als samenwerken voor een carrière belangrijker zijn dan intelligentie.

Nu was de vraag: kon zoonlief niet samenspelen en samenwerken?
 Ik had tijdens mijn gesprekken met de leerkrachten (die ik door zijn dyslexie wat vaker moest voeren dan de 2 10 minuten gesprekken per jaar) daar nooit iets over gehoord.
Samen spelen ging volgens mij ook best. Ze zaten met negen jongens in een meidenklas, met vier van die jongens ging hij regelmatig om. Een score van 50%, ik vond het prachtig.

Maar: ik geef het eerlijk toe hij speelde en rommelde ook graag alleen.

Hoe kon ik hem zichzelf laten zijn

Ik stelde manlief een compromis voor. We zouden hem in de vakantie naar een of ander leuk vakantiekamp sturen. Veel samenspelen en samenwerken en hij mocht kiezen naar wat voor soort kamp. Manlief vond het een goed idee.

“s Avonds aan tafel zei ik: J. lijkt het je leuk in de vakantie eens naar een leuk kamp te gaan . Zijn zus begon te stuiteren. Dat leek haar he-le-maal ge-wel-dig!
Zoonlief keek ons aan “Wat voor een kamp?”, wilde hij weten.
“Wat je maar leuk vind, computeren, atletiek, natuur, zeg het maar ”, antwoorde ik royaal.

Zoonlief liet zijn vork zakken: “Moet het?”, sprak hij.

de moraal van dit verhaal

Jullie begrijpen het: hij ging niet. Hij mocht gewoon zichzelf zijn. Hij is inmiddels volwassen, hij is best goed terecht gekomen.
De moraal van dit verhaal: laat je kind zoveel mogelijk zichzelf zijn.

Lees ook eens: samenwerken waar leer je dat