Blijven zitten, je eigen schuld ??

Laten we het eens over blijven zitten hebben.

Huilend stond ze op het schoolplein. Ineens drong de enormiteit van blijven zitten tot haar door.
Al haar vriendinnetjes gingen naar groep 4. En zij  moest mee met die kleuters naar groep 3…Waar ze niemand kende. Voor de  vakantie was haar nog niet zo helder geweest, dat  dat was wat blijven zitten betekende…

Haar moeder had er niet veel mee. “Eigen schuld”, was haar oordeel “dan had je maar beter je best moeten doen”

En dat roept de vraag op : Is blijven zitten een gevolg van eigen-schuld?

Op de basisschool, zeer zeker niet. Dat durf ik hardop te stellen. Jonge kinderen willen eigenlijk niets liever dan leren en ontdekken. Dus als een kind groep 3 ( of 4 of 5 ) nog een keertje gaat doen, dan gaat het niet over je best niet doen. Dan gaat het over  – nog – niet kunnen. Ieder kind ontwikkelt zich in zijn eigen tempo. En dat tempo kan wel eens een keer niet gelijk lopen met het schooltempo…Niet meer en net minder. Of een kind heeft een probleem dat het leren belemmert.

Mijn zoon deed groep 3 over omdat hij niet kon lezen. Als iemand daar de schuld van heeft, ben ik het zelf. Via mij  werd de dyslexie doorgegeven…..

Waarom  ?

Er kunnen echt enorm veel redenen zijn waarom een kinderen op de basisschool blijven zitten, maar eigen schuld is daar in mijn ogen niet eentje van.

Op de middelbare school trouwens ook niet. O, daar lijkt het er soms echt op dat een kind er echt alles aan doet om te blijven zitten: geen huiswerk maken, spijbelen, niet opletten in de klas, grote mond naar de docenten…
Tot wanhoop kunnen pubers ouders en leerkrachten drijven ( ik weet er alles van….)

Maar dan nog, heb ik ooit meegemaakt dat een kind zei : ik doe lekker niks en ik blijf lekker zitten!
Voor alle gedrag is altijd een oorzaak. Die oorzaak vinden is niet altijd makkelijk. Maar dat is niet de schuld van het kind