Presteren op school

Presteren, je best doen….de juf vertelt.

Eigenlijk verlangt elke ouder maar een ding van hun kinderen. Dat ze hun best doen. Ze hoeven geen hersenchirurg te worden (trouwens de wereld heeft meer behoefte aan vakmensen dan aan hersenchirurgen, maar dat terzijde), ze hoeven geen profvoetballer te worden en ze hoeven ook de Voice kids niet te winnen. We houden van ze zoals ze zijn. Maar we willen wel dat ze hun best doen.

je best doen

En dat is niet alleen een heel redelijke eis, het is ook een heel verstandige. Een van mijn directeuren zei altijd: “leren gaat soms van au” En zo is het ook. Soms moet je gewoon even doorzetten en blijk je meer te kunnen dan je denkt. Ik kan het weten, ik ben opnieuw bezig mijn Frans op te halen…( valt niet mee)

Als docent ben ik er dus altijd voor geweest dat een kind wordt uitgedaagd zijn/haar best te doen.
Maar dat is toch vaak minder makkelijk dan het lijkt.
Want waar houdt “je best doen” op en waar begint het stressen om te presteren?
Op die vraag is geen enkel antwoord mogelijk.

de wensen van je kind

Soms zag ik als docent een ouder die de wensen van kindlief heel serieus nam, maar die helaas geen oog had voor de kwaliteiten van haar kind. Een voorbeeld: je kind kan wel dromen van een carrière in de musical wereld, maar als ze geen maatgevoel heeft, gaat het feest echt niet door. Hoe hard je als moeder ook je best doet met juffen bestoken en bijlessen. En hoe hard het kind zelf ook oefent…

Soms zag ik een ouder ook wensen serieus nemen, die kindlief al lag weer achter zich had gelaten, want weet je kinderen veranderen in de pubertijd heel snel…Sneller dan je als ouder soms kan bijhouden.
En soms zag ik een kind, met heel andere wensen dan de ouders….”ik maak het VWO af, omdat mijn ouders dat willen”, zei een 17 jarige leerling tegen mij. ”En dan ga ik doen, wat ik echt wil: automonteur worden”

Jullie zien het, je best doen, dat is nog best een lastig onderwerp