Over kinderen, een oma en mobiliteit.

Hoe vaak en hoeveel hebben je kinderen te maken met iemand, oma bijvoorbeeld, die niet mobiel is en in een rolstoel zit?

Het is al weer jaren geleden: dochterlief was denk ik vier. We waren samen naar de groenteboer, maar zij verveelde zich en dwarrelde naar buiten, de marktplaats op. Op dat moment wilde een mevrouw in een scootmobiel de winkel in rijden.
Dochterlief had kennelijk nog nooit een scootmobiel gezien en het ding sprak haar duidelijk aan. Lekker rijden, in plaats van lopen; zij zag mogelijkheden, ik zag het aan haar snuit.

“Waarom zit u in die stoel ?”, vroeg ze, met de oprechte vrolijkheid en belangstelling

nu eenmaal eigen is. Het zijn van die momenten dat je als moeder je hart vasthoudt..
Ik wist wel dat het pure belangstelling was, maar hoe zou die mevrouw het opvatten?

De mevrouw vatte het fantastisch op. Sterker nog, ze was een voorbeeld voor alle scootmobiel-rijdsters die te maken krijgen met nieuwsgierige kleuters.

“Ik kan niet zo goed lopen”, antwoordde ze. “En daarom rij ik maar” Dochterlief knikte. En toen kwam het! “Wil je misschien een rondje meerijden?” bood de dame aan. Wauhhhh, dat wilde dochterlief maar al te graag. Ze klom voorop de scootmobiel en samen scheurden ze weg, en maakten een rondje over de markt.
Het was het hoogtepunt van haar dag.

Natuurlijk bedankte ik de vriendelijke mevrouw. Zij vertelde me, dat ze vragen van kinderen nooit erg vond, omdat die vanuit oprechte interesse gesteld worden. En ze vond het leuk kinderen wijzer te maken over dit soort zaken.

Ik vond dat als moeder ook fijn: zo vaak kwamen mijn kinderen niet in contact met mensen die minder mobiel zijn.
Dat gebeurde pas vele jaren later.

Oma (mijn schoonmoeder), woonde inmiddels al weer 5 jaar alleen. Ze woonde al haar hele leven gelijkvloers, dat was absoluut een geluk, want traplopen was erg moeilijk voor haar. Gelukkig hoefde ze dat alleen nog maar te doen, wanneer ze bij een van haar kinderen op visite was en ze een middagdutje wilde doen.
Helaas ging ook het gewone lopen steeds minder makkelijk. En we besloten als kinderen te zorgen voor een lichtgewicht rollator.

Mijn schoonmoeder had een hekel aan het ding. Daar kon ik je me ook wel iets bij voorstellen. Het zijn behoorlijk brede hulpstukken. Dat vraagt dus dat er wat met meubels geschoven wordt, wil je overal in de kamer kunnen komen. Ik ben vast de enige niet, met een oma die het graag had zoals ze dat gewend was….Maar ze had wel wat hulp bij het lopen nodig…dat was onvermijdelijk.

Na een tijdje besloten we met z’n allen (oma vooraan) dat oma beter af was met een rolstoel.
De rolstoel stond in de hal en werd gebruikt om naar buiten te gaan. Binnen scharrelde oma wat rond.

Mijn kinderen, inmiddels puber en bijna puber, vonden het buitengewoon lollig om oma rond te rijden. Tijdens een uitstapje met oma naar de Floraide, boden ze voortdurend aan oma te duwen.
Helaas botsten hier twee generaties….

Mijn kinders dachten oma nu eens een plezier te doen, met lekker rondscheuren, vlak langs randen en relingen en van taluds af…Ze brachten oma overal waar ze wilde zijn, maar wel in hoog tempo.
En oma was bepaald geen avontuurlijk type, zullen we maar zeggen. Ze was van het voorzichtige soort…En ze vond het dus ook niet leuk, maar eng. Jullie raden het al….Wie reed uiteindelijk oma over de Floriade?

Juist. Ik.