Het tere evenwicht tussen zelfstandig en afhankelijk

Het tere evenwicht tussen afhankelijk en onafhankelijk, als je peuter groter wordt………..

Een baby, een peuter en een kind kijken zijn op verschillende manieren afhankelijk van je

Voor een baby ben jij zijn spiegel naar de wereld. Hij ziet jou als de persoon die zijn leven controleert en gemakkelijk maakt. Jij bent een deel van hem en hij is een deel van jou. Veilig in jouw warme armen.
Een peuter is geen baby meer, maar ook geen kind. Een kind is in staat te zien dat zijn moeder een mens is en hij ook. Een kind begrijpt ook dat hij verantwoordelijk is voor wat hij doet.
Een peuter zit tussen baby zijn en kind zijn in. Hij begint te beseffen dat jij en hij verschillende mensen zijn, Maar erg gemakkelijk vindt hij die wetenschap niet. Soms probeert hij de onafhankelijkheid uit met veel en luid “NEE” zeggen, of  “Zelluf DOEN!!!” Andere momenten lijkt hij wel aan je vastgeplakt te zitten. (daar kun je als moeder ook heel moe van worden)

Twee keer hetzelfde kind

Hij is met jou in gevecht, je peuter.  Aan de ene kant wil hij jou de wereld niet meer laten bepalen, terwijl hij aan de andere kant, je heel hard nodig heeft. En daarom heb je het ene moment een gillende, trappelende, woedende peuter in je armen. En het andere moment heb je er een die je nooooit meer los wil laten. Twee keer hetzelfde kind…
Dat mag voor jou verwarrend zijn, voor je kind is het pijnlijk. Hij moet een zelfstandig mens worden, maar het is zo veilig in jouw armen te blijven. Hij heeft inmiddels zijn eigen likes en dislikes ontdekt en gaat daar vrolijk achteraan. Maar tegelijkertijd vindt hij dat best eng allemaal. Hij houdt zielsveel van je en is volkomen afhankelijk van jou voor zijn morele steun, want ergens vindt hij nog steeds dat hij een stukje van jou is en jij bent zeker een stukje van hem.
En die behoefte aan vrijheid en veiligheid tegelijk, die zorgt nu voor die beroemde peuterpuberteit.

Als jij van je kind verwacht dat hij, die lieve, schattige baby blijft, die hij ooit was, dan kun je heel wat ruzies verwachten. Je kind heeft een enorme drive onafhankelijk te worden. Dat moet hij ook. Hij kan niet zijn hele leven baby blijven, is het wel?
Aan de andere kant, als je van je peuter verwacht dat hij zich al als een kind kan gedragen, maak je hem onzeker.

En dat is de tere balans tussen afhankelijk en onafhankelijk.

veilig aan mama’s hand

Er is een weg tussen afhankelijke baby en onafhankelijk kind zijn.

Een weg die je peuter de kans biedt om op avontuur te gaan, zonder grote rampen. Die hem helpt uit te proberen, maar mislukking helpt voorkomen. Wat je peuter nodig heeft, is een groeiend begrip van het gedrag dat van hem verwacht wordt. Maar wel zo gebracht dat het zijn net ontdekte gevoel van eigenwaarde niet aantast. Met andere woorden: help je kind om langzaam aan minder afhankelijk van je te worden

Om die middenweg te vinden, zul je als ouder begrip moeten hebben voor de fase waarin je kind nu zit. En die zijn niet altijd zo voor de hand liggend. Om te beginnen moet je je niet door uiterlijkheden laten bedriegen.
Je peuter lijkt met 2 jaar al een heel mens: hij praat, hij loopt, hij speelt. Je zou hem makkelijk voor een 3-jarig kind aanzien. Maar dat is hij emotioneel niet!

Leren door ervaring

Natuurlijk hebben peuters een geheugen, maar daar moet nog een heleboel “”ingestopt” worden. En dat kost tijd. “Door ervaring leer je, zeggen we. En dan vergeten we voor het gemak hoeveel tijd die ervaring kost. Misschien dat het je helpt om eens te bedenken hoe lang het duurde voor jij Engels kon spreken. Of piano spelen of….
Toen je kindje nog een baby was, viel het je niet zo op dat hij tijd nodig heeft om iets te onthouden. Nu hij rondloopt en voor de vierde keer over de drempel bij de keuken struikelt, kom je er pas achter.
Bij een baby, is het je taak als ouder te voorkomen dat hij valt. Bij een kind wijs je hem op de drempel, bij een peuter leg je een stukje vloerbedekking neer. Zodat dat hij leert van ervaring, maar niet te hard. En zo wordt hij langzaam aan minder afhankelijk van mama.

kijk mij eens!

Wat je kind moet leren om niet meer afhankelijk te zijn: vooruit denken

Omdat het geheugen van je dreumes nog zo instabiel is, kan hij nog niet echt goed vooruit denken. Uit ervaring heeft hij inmiddels al begrepen dat jij zonder hem de deur uitgaat, als je je werktas in handen hebt. Maar hij kan nog lang niet voorspellen wat zijn eigen gedrag teweeg brengt. Als hij een ladder ziet zal hij erop klimmen. Zonder zich te realiseren dat hij ook weer naar beneden moet. En ik kan het weten: ik heb meermalen een woest brullend kind van een ladder geplukt. Omhoog ging goed, maar voor het stukje naar beneden bleek hij toch afhankelijk van moeders…

De problemen die je dreumes heeft met zijn geheugen en zijn gebrekkig vermogen vooruit te kijken, brengen hem keer op keer in de problemen. Als hij die leuke glimmende knoppen ziet van de cd-speler bijvoorbeeld. Dan heeft hij geen herinnering aan het standje van gisteren en geen vooruitziende blik naar het standje van straks. De knoppen vragen er om ingedrukt te worden. Dat kan niet anders, dat moet NU!

Nu je snapt dat je peuter niet vooruit kan denken, snap je ook dat hij ook geen seconde op iets kan wachten. Als hij iets wil, dan wil hij het nu en nu meteen. Dan kan het hem al te lang duren, voor jij het papiertje van zijn ijsje hebt gehaald.

Straks bestaat niet

Je begrijpt nu dat er geen straks bestaat voor een kind van twee. Dan begrijp je ook dat het onmogelijk voor hem is even te accepteren dat hij zich nu minder prettig voelt, om zich straks een stuk beter te voelen. Neem bijvoorbeeld het probleem van handen wassen. Vieze handen zijn niet fijn zijn, ze laten wassen is dat ook niet! En dus protesteert hij heftig tegen het washandje dat hem van zijn plakkerige handen af zal helpen.
Je dreumes is een wezen van het moment. Ach wij volwassenen volgen er dure cursussen mindfullness voor.

Leren om gevoelens van anderen te begrijpen

De kinderlijke manier van denken van een dreumes, dat leven in het moment, brengt hem natuurlijk ook regelmatig in problemen met de mensen om hem heen.
Je dreumes houdt van je, en iedereen om je heen, alle tijdschriften, je moeder en dokter Phill vertellen je dat hij van je houdt.
Hij vertelt je zelf dat je de liefste bent en knuffelt en kust je. Maar als het hem niet zint, schopt en krijst hij. Iets voor een ander overhebben, dat zit nog niet in zijn repertoire.

Een dreumes kan hij zich nog helemaal niet gedragen volgens de volwassen normen van houden van. Hij kan zich niet in anderen verplaatsen, kan nog geen dingen door de ogen van een ander zien. Hij vindt het bijvoorbeeld vreselijk om je te zien huilen. Maar dat vindt hij naar om de gevoelens die het bij hemzelf oproept! Niet omdat hij met je meeleeft… Het is nog niet zijn taak in het leven, anderen te begrijpen. Hij heeft zijn handen vol aan zich-zelf begrijpen.

Het is een fase…

Als hij bijvoorbeeld bijt en jij bijt terug: ”zodat hij voelt hoe dat is”” dan zal hij schreeuwen en boos zijn. Alsof bijten een totaal nieuw concept voor hem is. Hij kan het verband tussen wat hij bij jou deed en wat jij bij hem deed, nog niet leggen. Dat is geen onwil, domheid of een karakterfout, dat is gewoon zijn leeftijd en ja! Het is een fase.

De sleutel tot he begrijpen van je dreumes, ligt in het begrijpen van de ontwikkeling van zijn gedachten gang. Die ontwikkelt zich langzaam tot een niveau waar voor al die tegenstrijdige emoties plek is, en dan is je dreumes een kind.

Lees ook Omkopen: wie doet het niet