dwingeland - slaaf van je kind - peuter

Is je kind een dwingeland?

Even een schot voor open doel: ieder kind wordt geboren met zń eigen temperament.
En dat zie je vaak al voor ze een paar maanden oud zijn. Je hebt van die tevreden eters en slapers, die van alles lijken te genieten, en je hebt van die onrustige kinderen, die steeds weer hun moeders verbazen door wat ze ´nu allemaal weer kunnen.
En je hebt er van alles tussen in, zoals: het dwingelandje.

Dwingelandjes herken je metteen. Ze zitten op hun dikke luierkontjes in de box en steken alleliefst hun armpjes omhoog. TIL ME OP. Tja geef zo’n kind eens ongelijk: veel makkelijker dat mamma of wie dan ook, me optilt dan. Dan dat ik daar zelf een beetje aan die box moet gaan hangen om me overeind te trekken…
Het zijn de kindjes die niet prate , hoewel ze, zegt hun moeder, alles begrijpen. En dat is ook zo. Maar met die paar klanken : Uhhh, Neehee, DIEHIE !! kom je toch ver genoeg? Vooral als je ze ongeduldig en hard blijft herhalen…..
Net als zelf eten. Waarom al die moeite doen en nog de helft van dat heerlijke voedsel onderweg kwijt raken?? Terwijl mama je het toch heerlijk kan voeren????

Dwingelandjes komen vaak akelig ver. En dat is eigenlijk niet zo vreemd. Het is gewoon zo lief en schattig in het begin….. En het gaat allemaal ook drie keer zo snel: als jij gaat wachten tot hij je dwingeland z’n jasje aan heeft, z’n bordje leeg heeft ….

Slaaf van je kind?

Maar ondertussen: je wordt de slaaf van je kind. Je maakt het vast niet zo bont als het klasgenootje van mijn zoon in de brugklas. Dat jongetje schreeuwde naar beneden: COLA!! en z’n moeder kwam….met cola….
Mijn zoontje voelde zich er niet op z’n gemak, andere kinderen kennelijk ook niet. Want aan het einde van het schooljaar ging hij naar een andere klas: deze vond hij niet meer leuk.

Ik kon het niet laten en deed stiekem een beetje navraag . En ja hoor: dat had z’n moeder voor ḿ geregeld…..
Pas op als je kind een dwingeland is…