Bij Mc Donalds, een prinsesje in wording.

Manlief en ik zitten bij McDonalds. Sinds onze kinderen groot zijn, hebben we daar niet meer gezeten. Wij houden niet van McDonalds, wij vinden het vies. En zeker in Parijs, weten we wel leukere plekken.
Wat we er doen dan?
McDonalds heeft een geweldige airco en goedkope koffie. Het is buiten 33 graden in de schaduw…, we zijn in een dure wijk en wij leven shoestring…..

Met veel moeite bestellen we een koffie, wij zijn duidelijk te oud voor die touchscreens, of de MC heeft liever niet dat je alleen voor een bakkie leut met melk komt en verstopt deze opdracht zorgvuldig. Hoe dan ook, we zijn de Mc te slim af en bestellen twee café au lait. Een jongetje gaat ze voor ons maken.  Wat er ook gebeurt in Frankrijk: opschieten kunnen ze niet. Nooit. Onder geen enkele omstandigheid. De koffie wordt met de grootst mogelijke precisie voor ons gezet. En wij wachten geduldig.

De kinderen in de MCDonalds

Aan het tafeltje naast ons, zit een moeder met twee peuters: een meisje van ruim twee jaar (schat ik) en een jongetje van ruim drie.
Op de tafel staat een dienblad waar frietjes op liggen.  Het jongetje heeft een mini-burger in de hand, waar hij twee hapjes van heeft genomen.
Iedere keer als het jongetje voorzichtig het blad frietjes naar zich toe trekt, en dat doet hij om de minuut, begint het meisje te gillen.

Zeg ik gillen, ik bedoel krijsen. Alsof ze vermoord wordt. Ondertussen gaat ze op haar stoel staan en stampt met haar voetje.
Dan krijgt het jongetje van de moeder op zijn kop, wordt het dienblad teruggeschoven en is het een minuut stil. Totdat….

Ik kijk er naar. Wat is er gebeurd denk ik met samen delen?? Waar is: “hou je mond jij, hij mag best een frietje van jou, er zijn er genoeg?” Dit is, realiseer ik me, een door en door verwende princess-in the-making. En hoewel ik een uiterst vredelievend mens ben en ik slaan in de opvoeding rigoureus afwijs, voel ik de neiging in me op komen, de prinses een tik op haar prinsessenbil te verkopen.
Die nijging wordt sterker wanneer ze weer krijsend op haar stoeltje klimt…

de moeder

Pa en ma zijn het kennelijk ook zat en gaan met de kinders naar buiten. Als wij vijf minuten later de koffie op hebben en McDonalds verlaten, zien we ze op een bankje zitten. Het prinsesje rent krijsend achter haar broertje aan die een nu half opgegeten hamburger in zijn handje houdt.
Ze wil de hamburger. Ik blijf niet staan om te kijken wat er gebeurt. Want als broertje lief nu zijn hamburger moet afgeven, ga ik echt slaan. De moeder van de prinses wel te verstaan!

Lees ook eens: is koffie slecht voor een kind