Diversiteit in speelgoed.

wat bedoelen we precies met diversiteit

Kinderen vinden het fijn om dat wat ze kennen terug te zien in speelgoed. Daarom is 99% van het speelgoed gebaseerd  op laten we zeggen het traditionele gezin. Dat is ook niet raar, want dat is nog altijd de grootste deel. Maar dat is natuurlijk niet de hele werkelijkheid.
Er zijn ook gezinnen met maar een vader of een moeder, twee vaders, twee moeders. Er zijn kinderen die in een rolstoel zitten om maar eens wat te noemen. En kijk eens rond in de speelgoedwinkel, bijna alle poppen zijn wit.

Geen wonder dus dat er groepen zijn die zich beijveren voor een diverser aanbod van speelgoed en van kinderboeken.Diversiteit is het sleutelwoord
Ik geloof dat ik het maar ten dele met ze eens ben. Kinderen zijn heel creatief. Wanneer een kind een lego doos met een klassiek gezin cadeau krijgt, maar het wil spelen dat in dit huis een twee vader gezin woont, pakt een kind echt wel een ander lego-poppetje. Een mannetjes poppetje. En de overgebleven moeder pop, die vindt vast ook wel ergens een plekje.

Onderschat kinderen niet ! Anders wordt het met poppen die nooit eens jouw huidskleur hebben. Dat kan je zelf als kind niet oplossen, tenzij je met een viltstift te keer gaat. Daar mag je dus verwachten dat de speelgoed industrie voor de oplossing zorgt.

Kinderboeken, zegt men, moeten ook een divers beeld van de samenleving laten zien. Ajakkie bah! Als er een soort boek is, dat ik mijn kinderen nooit heb voorgelezen, zijn het wel boeken-met-een-missie. Boeken met goede bedoelingen, dat soort werk. Boeken om kinderen te laten ervaren dat twee vaders hebben heus, heel normaal is.

Een schrijver moet schrijven over wat hem/haar bezig houdt. En niet uit bekeringsdrang.
De allermooiste boeken die ik ken zijn de boeken van Annie Schmidt en Astrid Lingeren. Allebei schrijfsters die leuk en gek en dwars waren, omdat ze dat leuk vonden. Niet om kinderen iets te leren.
En juist daar – paradoxaal genoeg – leren kinderen van.

les ook eens: Femkes verhaaltjes