De peuters, het fietsje en de val

Wanneer ik uit het raam van mijn slaapkamer kijk, zie ik een peuter op een fietsje. Een fietsje zonder zijwielen. Hij fietst blokjes: gaat de hoek om en komt van de andere kant weer terug. Keer op keer en nog een keer.
Dan wordt hij overmoedig: hij neemt de bocht ruim en heeel snel. Het onvermijdelijke gebeurt: daar ligt de peuter, onder zijn fietsje.

Voor zover ik het van deze afstand kan zien, huilt hij niet. Hij doet een poging om op te krabbelen, maar gaat er dan maar gewoon bij liggen. Ik ben in dubio: in geval van nood, is de nood – in mijn ogen – belangrijker dan de veilige 1meter50 afstand. Maar is dit nood die dat risico rechtvaardigt?
Het lijkt er niet op, eerlijk gezegd.
Net als ik besluit, toch maar die 2 trappen af te dalen en die 150 meter af te leggen, komt er een andere peuter aan gefietst. Peuter 2 stopt, neemt de situatie in ogenschouw en…verdwijnt weer.

Dit spoort me aan om haast te maken. Maar als ik voor de voordeur sta en een paar slippers aanschiet, komt peuter 2 terug. Met een ouder. De ouder raapt het fietsje op, geeft peuter 1 een aai over de bol. En daar gaat peuter 1 weer. Een minuut later zie ik hem weer tevreden rondjes (of moet ik zeggen blokjes) scheuren. Op zijn fietsje zonder zijwieltjes.

Een wijze les leren deze twee peuters ons: wees blij en trots met wat je kan. En geniet ervan. En ga tot het uiterste om je vaardigheden te verbeteren.

Gaat het fout? Ach dan gaat het fout, daar hoef je helemaal niet over te huilen. Probeer gewoon weer overeind te krabbelen. Lukt dat niet? Nog steeds niks aan de hand. Dan ga je er even bij liggen, in het volste vertrouwen dat er wel een oplossing komt voor je problemen…
En wie weet je: die komt !