Zwangerschap en bevallingen van mijn twee kindjes

Twee bevallingsverhalen: twee verschillende ervaringen:

Bij mijn zoon kreeg ik rond de 20ste week bekkeninstabileit, maar verder alles goed. Bij de 1ste zou ik ingeleid worden. Maar uiteindelijk is ze precies op die dag uit zichzelf gekomen.
We waren 2 uur eerder in het ziekenhuis dan dat de afspraak stond voor de inleiding. Deze dag was ook de dag dat mijn man en ik 7 jaar bij elkaar waren.

Ze is geboren op 2-2-2004 om 2 uur ’s middags, een erg grappige datum.
Dus bij zo’n 1ste keer ben je erg onervaren en doe je maar wat je hoofd je ingeeft.

 Mijn man draaide zich nog een keer om

Nou mannen doen dus al helemaal wat hun hoofd ingeeft. Tenminste die van mij dan, mijn vliezen braken om 4 uur in de nacht. Het was niet veel dus mijn man draaide zich weer om en zei: “de oceaan moet nog komen, probeer wat te slapen,”
Ja, dacht het niet he. Nee ik moet zodra er iets was het ziekenhuis bellen ivm mijn hoge bloeddruk en alles. Dus heb ik hem aangespoord om toch maar te bellen. Inmiddels waren de weeën ook al op gang en echt om de 5 minuten een minuut lang. Dus de echte weeën.
We moesten direct komen, ik ging dus snel douchen en maar puffen.  Mijn man zou de honden even uitlaten, inmiddels was ik klaar met douchen. En had  ik al zijn kleren klaargelegd, en ging naar beneden, al puffend natuurlijk. Hij was nog niet terug.  45 minuten heeft ie gewandeld. Daarna ging ie zich aankleden, maar niet de kleren die ik had klaargelegd. Nee andere, want die waren niet goed.

twee bevallingsverhalen

Naar het ziekenhuis

Daarna ging hij brood roosteren. Ik zei hem dat ik geen trek had, maar nee deze waren ook voor hem. Stel je voor, hij kreeg de komende uren niks meer… Nou uiteindelijk zaten we in de auto. Het was inmiddels al 6 uur, ja echt 2 uur later. In het ziekenhuis werden we aan ons lot overgelaten.

De verpleegster die de bevalling zou doen vond ik absoluut een kreng. Ze deed niets anders dan ons afsnauwen en alsof het gewoon was allemaal.
Ik moest me maar niet aanstellen er waren meer vrouwen die een kind kregen. Ze was echt  niet normaal hoor. De mooie roze wolk was meteen weg.
Ik heb veel aan de scan gelegen, dus kon al niet wegpuffen zoals ik zelf fijn vond. En tips kreeg ik ook niet.
Uiteindelijk mocht ik even in bad, ben er een uur ingebleven, dit leverde in totaal 1 cm op, van 5 naar 6 cm. Nou niet  veel dus.
Ik vroeg de verpleegster wat ons nog allemaal te wachten stond. Dus kreeg ik de uitleg over persweeen, en op dat moment zei ik dus ja die heb ik nu.

Ze gelooft me niet

Ze geloofde me niet want 5 minuten daarvoor had ik maar 6 cm. Dus dat was wel erg snel zei ze. Maar je kunt dat niet alsof doen, dus bij de volgende wee, geloofde ze me pas.
Toen mocht ik dus naar een andere kamer en ook nog op een ander bed klimmen. Dat ging niet echt makkelijk hoor maar het moest. En toen is ze  anderhalf uur  geboren.
Een mooie meid, een uur daarna de placenta en een uur daarna waren ze pas klaar met hechten.

We zijn nog 5 dagen in het ziekenhuis gebleven, want haar luchtpijp was niet helemaal goed.
Nu is ze 3 jaar en een perfecte peuterpuber, volgens het boekje, lekker pittig tantetje!

De bevalling van mijn zoontje

De bevalling van mijn zoon was relaxter. Het was onder begeleiding van onze eigen verloskundige, poli-klinisch.
Het timen van de weeen deed ik zelf. Mijn man sliep en ik heb hem laten slapen. Ik dacht nog, hij moet straks nog rijden naar het ziekenhuis. Dus laat maar even gaan. Ik heb hem wakker gemaakt toen de verloskundige al onderweg was.
In het ziekenhuis ging alles heel vlug, na 4 uurtjes, met thuis meegeteld, was mijn zoon er al. En mochten direct naar huis.
Hij is nu 10 maanden en is heel vrolijk en dol op zijn zus!
2 bevallingen en zwangerschappen.
1 en dezelfde vrouw.
Toch zo anders.

twee bevallingsverhalen

Twee  bevallingsverhalen, twee heel verschillende bevallingen

Ik vond dat eerder altijd zo raar als mensen dat zeiden, ik dacht het zal toch ongeveer hetzelfde gaan.
Nou nee dus. Uit eigen ervaring weet ik dat alles nooit 2 keer hetzelfde gaat. Maar beide keren zijn heel bijzonder. De 1ste was wat vervelender. De 2de supergeweldig, maar beide resultaten kon niet beter.
De pijn en het medische ben je zo vergeten, tenminste, je vindt het niet erg meer. Maar het moment dat je je kindje voor de 1ste keer ziet, blijft je altijd bij. En is het mooiste wat je overkomt.
Wat ik wel beide keren vervelend vond, is dat de mensen mij aankeken. En ook vroegen of het een ongelukje was, vanwege mijn leeftijd.

Ik  was 23 toen mijn dochter geboren werd. Naar mijn idee toch echt niet te jong en heel bewust er voor gekozen. 2 en een half jaar later werd dan mjn zoon geboren. 26 was ik toen, toch ook heel normaal dacht ik. Maar goed veel ouders zijn al tegen de 40 aan als ze voor het eerst in verwachting raken.  Dat toch ieder zijn keus?

Kijk ook eens naar dit filmpje

twee bevallingsverhalen

lees ook het bevallingsverhaal van