Willemien: zo maar een moeder. Bang voor de bevalling

Iedere vrouw die kinderen heeft of zwanger is kent vast wel de angst voor de bevalling, zij het in gradaties. Sommige vrouwen reageerden meteen heel wrevelig als ik mijn angst uitsprak. Kennelijk mag je vooral niet zeuren en moet je vooral bijdragen aan de roze wolkverhalen. En vooral heel blij en dankbaar zijn.
Nu heb ik een aardige fixatie op gruwelverhalen, dus als iemand een horrorbevalling te vertellen heeft, ben ik er als de kippen bij. Om inwendig over mijn nek te gaan. Eigenlijk kan ik die verhalen nauwelijks aan en toch wil ik het weten. Een afwijking. Ik heb dit overigens ook met tandartshorror. Het vervelende is alleen dat je een tandarts nog aardig buiten de deur kunt houden, maar eenmaal zwanger geldt dat niet voor de bevalling.

Zwanger eerste kind

Onafwendbaar. Een fuik. Toen ik zwanger was van mijn eerste kind was mijn pech, of misschien wel geluk, dat ik zes weken eerder beviel dan gepland. Een van de eersten die ik daarna belde was mijn vriendin M. Zij keek ook bepaald niet uit naar dat bevallen.
Ik stelde haar gerust: ‘Dit kun jij ook. Als ik het kan, kan jij het ook. Het slaat niet in je hersenen, je gaat niet onverwacht schreeuwen, je blijft echt wel bij je positieven.’ Wat waren we opgelucht. Ik geloofde er zelf bijna in. Ook door de euforie van het mooie baby’tje dat er lag.

Opnieuw zwanger

Eenmaal opnieuw zwanger had ik door deze ervaring nog wel een sprankje zelfvertrouwen en optimisme. Maar bij bevalling nummer drie was ik toch wel het allerbangst. Al keek ik nog zo uit naar dit kind. Mijn geheugen was goed opgefrist door twee bevallingen (en een miskraam). Ik had geen sprankje fantasie meer over een pijnloze bevalling. Bij de eerste zwangerschap had ik het idee dat dat wellicht bestond. Of in elk geval dat het met die pijn wel zou meevallen. Dat het misschien wel een complot was van vrouwen onderling, om die pijn wat op te blazen. Nou, inmiddels weet ik dat dit natuurgeweld niet meevalt. Hoe geweldig die baby ook is. Heupen breken, liters bloed verliezen, it is all in the game.
En dat je je na de bevalling voelt of je door een fourwheeldrive bent overreden. Heen, en terug. Voor wie de ontknoping nog voor de boeg heeft, tot slot drie gedachtes die mij hielpen om de bevallingen toch nog tamelijk kalm te doorstaan.

Bang voor de bevalling

Miljoenen zijn me voorgegaan, dus dit kan ik ook; Probeer de pijn te accepteren, adem er naar toe (zoals dat zo leuk bij de yogacursus heette), dan geven spieren meer mee; En: Deze pijn houdt op. Of ik er nou wat van geleerd heb?
Nee, want als iemand zwanger is, gaat het bij mij ook weer kriebelen (al is mijn gezin echt compleet). En een verhaal over een zware bevalling, tot in detail? Graag, kom maar op.

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder