Ervaringsverhaal delen, wel doen of liever niet?

we praten graag over onze bevalling, delen ons ervaringsverhaal, is dat altijd wijsheid?

De meeste vrouwen praten graag en vol overgave over hun zwangerschappen, inclusief die doorgemaakte bevalling. Elk detail wordt vaak uitgebreid gedeeld, en die beleving nog eens dunnetjes overgedaan. Want het is ook nogal een gebeuren, nieuw leven op de wereld zetten, oprecht geen peanuts. Ik vind het zalig om erover te vertellen, ik beviel thuis van onze dochters, en dat was pittig maar heel fijn. Voor mij dus geen horrorverhaal. Voorzover een bevalling fijn is, maar goed, voor mij geen nare herinneringen. Dat je lijf fors van de rel is, is alleen maar logisch, er gebeurd nogal wat met dat gestel. Maar ondanks dat, alleen maar mooie herinneringen, ik ben een bofkont.

Dat geld niet voor alle vrouwen, verre van dat, en zo’n ervaringsverhaal is vaak tenenkrommend. Soms echter, verliezen wij vrouwen uit het oog tegen wie we ons ervaringsverhaal zitten te vertellen. En daar zit hem nou precies de kneep. Want niet iedereen houdt rekening met de persoon die al die smeuïge details voor de kiezen krijgt. Dat heeft niets met ‘voorbereiden op’ te maken. Afgelopen week was ik op kraamvisite bij mijn nieuwe achterneefje. Op afstand natuurlijk, even gezellig vasthouden was uit den boze. Maar bewonderen kan ook van een afstandje. Heel erg jammer voor deze oudtante, vanzelfsprekend, want ik ben nou eenmaal heel erg dol op baby’s. Om dat hele kleine, roze mopje in je armen te mogen koesteren is absoluut prachtig, maar voorzichtigheid voor alles, dat spreekt voor zich.

En natuurlijk kwamen we ook even op bevallingsverhalen, heel kort. Ik liet haar vooral vertellen, deze verse moeder, want voor haar was deze ervaring nog zo ontzettend kortgeleden. Maar ook zij was tijdens haar zwangerschap regelmatig om de oren geslagen met horrorverhalen over vreselijke bevallingen, en daar zit je dan echt niet op te wachten. Het is allemaal al spannend genoeg tenslotte, zonder de angstige of heftige ervaringen van een ander in volle glorie mee te krijgen. Het is fijner om wat vertrouwen over te brengen, in plaats van de angst en onzekerheid aan te wakkeren.

We kennen ze allemaal wel, de dames die met verve elk sappig detail van gruwelijke bevallingen weten op te diepen, op het moment dat je er de minste behoefte aan hebt. Mocht er ooit werkelijk een moment zijn dat daar behoefte aan is, wat ik oprecht betwijfel hoor, maar dat is weer een andere discussie. Ik kreeg ook zo’n gruwelverhaal om mijn oren geslingerd toen ik 37 weken zwanger was van onze eerste. En ik verbaasde me vooral over het gemak waarmee ze het allemaal over me uitspuwde. Terwijl ik daar zo heel erg hoogzwanger zat te zijn.

Dat moment is me altijd bijgebleven, want het greep me zo enorm bij mijn strot, al die ellende. Ook daarom probeer ik mijn eigen verhalen voor me te houden, ook al zijn de mijne best poezelig. Ik deel ze alleen met leeftijdgenoten, of als iemand er specifiek om vraagt, ook al zijn ze razend bijzonder 😉 Want elke zwangerschap en elke bevalling is uniek, en razend bijzonder. Net zoals elke vrouw uniek en razend bijzonder is. Maar elke vrouw heeft ook recht op haar eigen bijzondere ervaringen, zonder dat er een scala aan details uit een horror-achtig ervaringsverhaal door haar hoofd spoken. Toch?

Geniet je van mijn stukjes? Neem eens een kijkje op cynthiapoen.nl, vind ik leuk!
lees ook eens 10 dingen die je niet moet zeggen op een kraamvisite