Er is een moeder geboren !

‘ Hoera: er is een moeder geboren’

Het was me een klusje wel zeg, een kind baren, mijn God! Ik weet wat met stip op nummer 1 is komen te staan van naarste dingen doen in je leven; namelijk een te groot kind uit je moeten persen.
Het duurde en duurde en duurde dan ook ‘even’, – en wist overigens ook niet dat mijn benen over een dergelijke lenigheid bezaten als op die zonnige ochtend in maart, maar dat terzijde -, voordat de grootste verrassing van ons leven zich aandiende, en ik, na enige verwarring door de opgezwollen schaamlippen van babylief (‘is dat écht een vagina? Weet u het zeker dokter?’), me realiseerde dat het toch echt een klein meisje was wat daar op mijn buik werd gelegd.

De rest inclusief het beschuitje met roze muizen heb ik vervolgens totaal gemist. Hoewel, ik schijn er eentje opgegeten te hebben, maar ‘het licht was volledig uit’ bij moeders. Mijn Belgische vriendinnetje omschreef het als ‘volledig van mijn sokkel geblazen’, en zo was het. De gaten in het geheugen zijn gedicht met de ziekenhuisfoto’s en verhalen van man lief. En die sokkel, die is lang pleite geweest.

Er is een moeder geboren

Ja, het was me een klusje wel, heb er flink wat grijze haren van bij gekregen en zat definitely op een heel verkeerde kleur wolk in de kraamtijd. Gelukkig hadden wij Hilda, een doorgewinterde kraamverzorgster, die het ‘allemaal al wel eens had gezien en meegemaakt’, en mij ervan verzekerde dat mijn wolkenkleur heel normaal was en dat ie van zelf roze zou gaan kleuren. En ja, het wijze mens heeft gelijk gekregen. Hij is stralend roze geworden, fuchsia roze, zo fel en mooi, het prachtigste roze dat ik ken, werkelijk, het was het werpen waard, en het zit ook zo lekker!

Een aantal weken verder

En nu we alweer een aantal weken verder zijn sinds de moeder geboren is en de tijd overzichtelijk is ingedeeld in blokken van 3 uur waarin het voeden en verschonen en knuffelen van babylief plaatsvindt, ben ik van ambitieuze carrière vrouw getransformeerd in de gelukkige huisvrouw. Ik schenk een ongekend eindeloos genoegen in vlijtig wasjes draaien, strijken van van alles wat van baby is (ja zelfs de spuugdoekjes, ik weet het, ik sla door, het moeten echt de hormonen zijn(!), en het sorteren van die overschattige rompertjes met korte mouwtjes, lange mouwtjes en ga zo maar door.

Met een verbluffende handigheid kan ik inmiddels haar billen schoon vegen zonder het halve billendoekjes-doosje leeg te trekken, komen de vitamines K en D daar waar ze moeten, en zijn de babyplooien niet meer langer volledig dicht gekit met Bepanthen. Het baby-badderritueel kan inmiddels ook gebeuren zonder klotsende oksels en binnen een aanzienlijk korter tijdbestek. En bij het aankleden vouwt er geen duimpje of pinkje meer dubbel, maar verschijnen 5 blije vingertjes heelhuids door de mouw waarbij ik Hilda’s woorden nog steeds hoor nagalmen; ‘over de hand’.

Ik ben tevreden

Ja, ik ben voldaan en tevreden met mijn nieuwe prestaties. En net nu het leuk begint te worden met de drie R’s en ik nog zo comfortabel zit op mijn sokkel van roze wolken, is het alweer tijd voor afscheid nemen. Back to reality. Het werk wacht. Er is zowaar nog een leven waar ik ooit voor heb ingetekend voor de moeder geboren was en waaraan ik zeer binnenkort moet geloven.

Scandinavische moeders tergen mijn gedachten over hun belachelijk-ik-weet-niet-hoe-lang-durende verlof en ik jammer over mijn prille moederhart dat haar kind moet loslaten. Gelukkig is ook mijn spreekwoordelijk vlees zwak en gewillig genoeg om terug te grijpen op een oude, en ach eigenlijk best aangename gewoonte om de pijn te verzachten. Ik ben de kroeg ingedoken met vrienden. Tijdelijke pijnverlichting: een 10, alcoholtolerantie: een 0. Kater: een 10, aantal borsten met uiterst alcoholvergiftende moedermelk: 2.

Kolven, kolven, kolven, pfff!
Hoe het ook zij, we gaan ervoor, het combineren van moederschap en werk, misschien op den duur zelfs een combinatie met carrière. Maar voor nu ga ik de laatste borstvoeding van vandaag combineren met mijn bed.
Weltrusten.